نیک فایل

مرجع دانلود فایل ,تحقیق , پروژه , پایان نامه , فایل فلش گوشی

نیک فایل

مرجع دانلود فایل ,تحقیق , پروژه , پایان نامه , فایل فلش گوشی

دانلود تحقیق کامل درباره خوشرویی و خوشخویی

اختصاصی از نیک فایل دانلود تحقیق کامل درباره خوشرویی و خوشخویی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک دانلود و خرید پایین توضیحات

فرمت فایل word  و قابل ویرایش و پرینت

تعداد صفحات: 11

 

خوشرویی و خوشخویی

شاید گیراتر از «حُسن خلق»، واژه‏ای نباشد که ترسیم کننده روحی زلال و طبعی بلند و رفتاری جاذبه‏دار باشد. چیزی که عنوان برجسته رفتار یک مسلمان است و معیار کمالِ ایمان یک مؤمن، آنگونه که رسول خدا(ص) نیز، به این فضیلت متعالی آراسته بود.

بخشی از اخلاق نیکو، در «خوشرویی» متجلّی است، بخشی در «خوشخویی» و بخشی هم در «خوشگویی». و چه خوش است که به این سه «خوش» مبارک و مقدس، بپردازیم و از آنها کلیدی برای گشودن قلعه دلها و عاملی برای تحکیم رابطه‏ها بسازیم.

خوشرویی

در مواجهه دو نفر با یکدیگر، پیش از هر سخن و عمل، دو صورت با هم روبه‏رو می‏شود. مواجهه دو انسان با هم و کیفیت این رویارویی چهره‏ها، نقش عمده در نحوه گفتار و رفتار دارد و رمز گشایش قفل دلهاست.

«خوشرویی»، هم در نگاه مطرح است، هم در لبخند.

هم در گفتار آشکار می‏شود، هم در رفتار.

چه بسا رابطه‏ها و دوستیهایی که با «ترشرویی» و «اخم کردن» و «عبوس شدن» به هم خورده است. از سوی دیگر مبدأ بسیاری از آشناییها هم یک «تبسّم» بوده است.

وقتی با چهره شکفته و باز با کسی روبه‏رو می‏شوید، در واقع کلید محبت و دوستی را به دستِ او داده‏اید. برعکس، چهره اخمو و ابروهای گره‏خورده و صورتِ درهم و بسته، دریچه ارتباط و صمیمیّت را می‏بندد.

اگر این خوشرویی و خنده‏رویی با نیّت پاک و الهی انجام گیرد، علاوه بر تأثیر محبّت‏آفرین، «حسنه» و «عبادت» به حساب می‏آید.

از امام باقر(ع) سخن بیاوریم که فرمود:

تَبَسُّمُ الرَّجُلِ فی وَجْهِ اخیهِ حَسَنَةٌ.(1)

«لبخند انسان به چهره برادر دینی‏اش «حسنه» است!»

تبسّم، مبدأ بسیاری از آشناییها و زداینده بسیاری از غمها و کدورتهاست. شگفت از کسانی است که از این کار بی‏زحمت و رنج و خرج، که برکات فراوان دارد، طفره می‏روند و به سختی حاضرند «گُلخنده» مسرّت را بر لبان خود و چهره دیگران بیافرینند.

برخورد با چهره باز با دیگران، آنان را آماده‏تر می‏سازد تا دل به دوستی با شما بسپارند. خنده‏رویی و بشّاش بودن، دیگران را دل و جرأت می‏بخشد، تا بی‏هیچ هراس و نگرانی، با شما باب آشنایی را باز کنند و سفره دلشان را پیشتان بگشایند.

اگر با خوشرویی، بتوانید بار سنگین غم دوستان را سبک کنید، کارتان عبادت است و اگر با یک تبسّم، بتوانید خاطری را شاد سازید، به خدا نزدیک‏تر شده‏اید. به قول حافظ:

دایم گل این بستان، شاداب نمی‏ماند دریاب ضعیفان را، در وقت توانایی

غم ‏زدایی

وقتی یک چهره گشاده و لبخند صمیمی، غمی را از دل می‏زداید، چرا باید از این «احسان»، دریغ کرد؟

بعضیها حضوری غم‏آفرین دارند، برخی هم محضری غم‏زدا. گروه اخیر، آیت لطف الهی‏اند که قدرشان ناشناخته است.

گفته بودم چو بیایی غم دل با تو بگویم چه بگویم؟ که غم از دل برود چون تو بیایی

انسانها نیازمند محبّت‏اند.

این تشنگی، جز با ملاطفت و خوشرویی برطرف نمی‏شود.

اگر اولین برخورد ما با کسی، به گونه‏ای باشد که غم او را به شادی و نگرانی‏اش را به اطمینان مبدّل سازد، دریچه‏ای به دنیای صفا و سرور به رویش گشوده‏ایم. این نیز نزد خداوند، حسنه و عبادت است.

باز هم حدیثی از حضرت صادق(ع):

مَنْ اَخَذَ مِنْ وَجْهِ اَخیه المؤمِنِ قَذاةً کَتَبَ اللّه‏ُ لَهُ عَشْرَ حَسَناتٍ.(2)

«کسی که از چهره برادر دینی‏اش، رنج و اندوهی را بزداید، خداوند به پاداش آن، ده «حسنه» در نامه اعمالش می‏نویسد.»

مگر این کار نیک، چه اندازه زحمت دارد؟

البته این رفتار، نوعی هنرمندی در معاشرت است، قلبی مهربان می‏خواهد و عاطفه‏ای سرشار و خصلتی نوعدوستانه. شاد کردن دیگران، چهره دیگری از همین «غمزدایی» است. گاهی با توجّهی، نگاهی، محبتی، کلامی، هدیه‏ای و ... می‏توان انسانی را مسرور ساخت و در نتیجه خدا را از خود راضی ساخت.

در این زمینه، باز هم سخنی از پیشوای صادق شیعه بیاوریم که فرمود:

اَیُّما مُسْلِمٍ لَقِیَ مُسلِما فَسَرَّهُ سَرَّهُ اللّه‏ُ عزَّ و جَلّ(3)

«هر مسلمانی که با مسلمانی دیدار کند و در برخورد، او را شادمان سازد، خدای متعال نیز او را خوشحال و مسرور خواهد ساخت.»

وقتی می‏توان با کلماتی و چهره و برخوردی خوش و دلپذیر، خاطری را خرسند ساخت، چرا باید با گفتن کلماتی ناخوشایند و اندوه‏آفرین، غم بر چهره دیگری نشاند و او را به یاد روزهای تلخش انداخت و او را مأیوس و دلسرد ساخت؟

هنرمند کسی است که بتواند غبار غم از خاطرها بزداید. باز به قول حضرت لسان‏الغیب:

سمن‏بویان، غبار غم چو بنشینند، بنشانند پری‏رویان قرار از دل چو بستیزند، بستانند

خوشگویی

از شاخه‏های دیگر «حسن خلق»، که رابطه‏ها را استوارتر و پیوندها را صمیمی‏تر می‏سازد، گفتار دلپذیر و شادی‏بخش است. متانت در سخن و ادب در گفتار و زیبایی در کلام، خصلت پاکدلانِ بی‏کینه است و خلق و خوی اولیاء دین.

ارزش انسان و جوهره وجودی‏اش را زبان و بیان روشن می‏سازد:

یکی تحقیر می‏کند، یکی تشویق.

یکی عیبجویی می‏کند، دیگری تحسین و تقدیر.

یکی ملامت می‏کند، دیگری پر و بال می‏دهد و امید می‏آفریند.

کدام یک خوبتر است؟

شما خودتان چگونه بیان و زبانی دارید؟

تلخ یا شیرین؟ گزنده یا مرهم گذارنده؟

آیا با دیگران همان‏گونه صحبت می‏کنید که دوست دارید دیگران با شما آنچنان حرف بزنند و خطاب کنند؟

پذیرایی از دیگران، همیشه با غذا و میوه و شیرینی نیست.

گاهی پذیرایی، با یک کلام خوب و سخن شایسته است. این اِکرام، بالاتر از تغذیه و اطعام است، چرا که گفتار شایسته و زیبا، غذای روح است.

گفتن یک «آفرین»، «احسنت»، «بارک‏اللّه‏» مگر چقدر هزینه و خرج دارد؟


دانلود با لینک مستقیم


دانلود تحقیق کامل درباره خوشرویی و خوشخویی
نظرات 0 + ارسال نظر
برای نمایش آواتار خود در این وبلاگ در سایت Gravatar.com ثبت نام کنید. (راهنما)
ایمیل شما بعد از ثبت نمایش داده نخواهد شد