دانلود مقاله کامل در مورد اهداف و اصول نظام سیاسی

اختصاصی از نیک فایل دانلود مقاله کامل در مورد اهداف و اصول نظام سیاسی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 17

مـقدمـه

هدف اصلی نظام سیاسی اسلام

هدف اصلی در نظام سیاسی اسلام، توسعه ی بستر تقرب الهی است که تنها انسان به عنوان جزئی از نظام هستی و اشرف مخلوقات ، مسیر از او (انا الله) و به سوی او (الیه راجعون) را طی می کند و منزلگاه نهایی اش، با رفتن در جوار قرب الهی خواهد بود. «قرآن کریم» ، بیان این حقیقت می فرماید: 0اِنّ المتقین فی جناتٍ و نَهَر فی مقعد صدقٍ عند ملیکٍ مقتدر)؛ به راستی که تقوا پیشگان در باغ های خرم و باشکوه و با نهرهای روان ، در جایگاهی راستین نزد پادشاهی با اقتدار ، منزل می کنند.

کمال این منزلت و موقعیت ، مرتبه ای است که انسان ، محبوب خدا قرار گرفته و عمل او خدائی می شود.

در جامعه اسلامی ، همه چیز در خدمت تعالی انسان قرار می گیرد. این تعالی با تقرب به خداوند حاصل می شود و حکومت نیز زمینه ساز این تقرب تعالی بخش است.

البته تحقق این مهم به این معنا، نیست که اختیار و آزادی انسان ها سلب می شود و جبر و زور حکومتی ، همگان را به سمت و سوئی معین می کشاند که اساساً در این صورت؛ قربی حاصل نمی شود؛ زیرا تقرب در انسان و پذیرش اختیاری قرب ، بیش از آنکه جسمی و فکری باشد روحی است. نزدیکی با دوستی حاصل می شود و این رفتاری قلبی و پیرو اراده و اختیار انسان است.

در مقدمه قانون اساسی جمهوری اسلامی آمده است: «هدف از حکومت ، رشد دادن انسان در حرکت به سوی نظام الهی است (والی الله المصیر) تا زمینه ی بروز و شکوفایی استعدادها، به منظور تجلی ابعاد خداگونگی انسان ، فراهم آید».

پیشگفتار:

بی شک انقلاب اسلامی ایران ، یکی از با ارزشترین ، بزرگترین و عمیق ترین انقلاب ارزشی ، فکری و دینی در عصر حاضر یعنی عصر غیبت است.

و بنیانگزار این نظام عمیق و مقدس امام خمینی (ره) با رهبری هوشیارانه و پیامبر گونه اش ، اشلام را از انزوای سیاسی بیرون آورده است و جهان اسلام و به ویژه مسلمانان را بر قله عظمت و عزت نشاند و غرور و تکبر و سردمداری قدرت های استکباری را در هم شکست. و این گونه بود که ایران و انقلاب ایران بزرگ و این بیشینة شیران در جهان به عنوان پایگاه اسامی در جهان شناخته شده و صدای دلنشین حق طلبی و آزادگی در دورترین نقاط جهان طنین افکنده است و چه به حق و چه به جا مقام رهبری حضرت آیت الله خامنه ای را راهبر و راهنمای صدیق بعد خود معرفی نمود و ایشان چه با درایت و حساب شده هر سال را با نامی که برآزندة آن سال است انتخاب فرمودند بخصوص امسال را که سال اتحاد و انسجام امت در نظام بین المللی معرفی نمود به امید اینکه انشا الله ملت اسلامی به این سخن رهبر ارزش و بها دهند و آن را سر لوحة زندگی قرار دهند تا به وسیلة اتحاد و انسجام امت اسلامی بتوانند مشکلات اتحاد و همدلی در برابر ظلم و ستم ابرقدرتان ایستادگی کرده و به یاری مظلومان بشتابند به امید روزی که جهان بر پایة عدل و عدالت استوار گردد و منجی بشریت قدم بر چشم ما نهند و عدالت الهی را برقرار سازند انشا الله به امید آن روز.

ضرورت اتحاد و انسجام امت اسلامی در نظام بین الملل

نامگذاری سال 1386 به نام وحدت ملی و انسجام اسلامی از ضرورتها و نیازهای عرصه فعلی کشور و فضای بین المللی برخاسته است. یکی از هدف های والای پیامبر الهی در زمینه سازی محیط برای اصلاح ، رشد، قسط و عدل است «قرآن کریم» می فرماید (لقد انزلنا رسلنا بالبینات و انزلنا معهم الکتاب و المیزان لیقوم الناس بالقسط)

ما انبیا را فرستادیم؛ به آنها بینات و آیات و میزان دادیم تا مردم قیام به قسط کنند. امام رحمه الله علیه در تبیین این معنا می فرمایند: «تا عدالت اجتماعی در بین مردم نباشد، ظلم ها از بین نرود و به ضعفا رسیدگی نشود جامعة اسلامی مفهوم ندارد».

در این باره استاد مرتضی مطهری (ره) می ویسند: «اصل عدالت از مقیاس های اسلام است که باید دید چه چیز بر او منطبق می شود. عدالت در سلسلة علل احکام است، نه در سلسل معلومات ، نه این است که آن چه دین گفت ، عدل است ، بلکه آنچه عدل است ، دین می گوید این معنا مقیاس بودن عدالت است برای دین پس خواستگاههای این موضوع و نقاط حساسی که بایستی به آنها توجه شود به شرح زیر است:

• اختلاف میان ملتهای مسلمان و تلاش برای ایجاد ذهنیت منفی نسبت به ایران در سایر ملل اسلامی. اتهاماتی که به ایران در دخالت در امور داخلی کشورها زده می شود و تا به حال کار به جای نبردند و با ناکامی روبرو شده اند. بنا بر سخن رهبر عزیزمان باید این ذهنیت های منفی از بین برود و این امر جز با اتحاد و انسجام اسلامی میسر نخواهد شد.
• اختلاف میان فرق اسلامی من جمله شیعه و سنی و ... در کشورهای مختلف و تلاش برای ایجاد درگیری فرقه ای . من جمله در کشور عراق ، افغانستان ، یمن و ... و بویژه در ایران که تنها با ایجاد وحدت در بین امت های مسلمان و از بین بردن اختلافات مذهبی و غیر مذهبی می توان برقرار کرد پا برجاست
• اختلاف میان اقوام مختلف ایران اعم از ترک و کرد و بلوچ و ... که در جنوب شرق ایران نواحی سیستان و بلوچستان کردستان و آذربایجان و در شمال غرب ایران
• اختلاف میان احزاب سیاسی داخلی کشور و گروههای مختلف سیاسی.

عوامل مشخصی در هر یک از حوزه های فوق اقدام به تخریب وحدت می نمایند و برای ایجاد و حفظ وحدت و خنثی سازی مخربها باید تلاش شود که این مشکلات انشا الله ار بین برود و آرایش در جامعه حکم فرما شود. به طور اختصار در موارد یک و دو گفتگوی میان اندیشمندان و جابجایی حوزه اختلافات از عوام به خواص راهکار عملی و وحدت آفرینی است. که به حول و قوة الهی با تلاش مربیان دلسوز و تبلیغ های مفید و مؤثر آنها و پیگیری مسئولان جامعه و ایجاد فضای آرام بخش در بین قشر تحصیل کرده و در دانشگاهها و ادارات و از مسائلی است که باید جدی گرفته شود تا این اتحاد و انسجام در نظام بین الملل ایجاد شود.

و در مورد سوم نیز سابقه تاریخی نشان می دهد که هیچ اختلاف ذاتی میان اقوام مختلف وجود ندارد. همانگونه که در سالهای پس از انقلاب همدلی با محوریت اسلام در راستای مصالح کشور موجود بوده است. در این مورد مدیریت برخی کج سلیقگی ها از سوی تاثیرگذاران بر فضای رسانه ای کشور و مسئولین کشور می تواند هر گونه بهانه ای را برای تفرقه افکنی از میان بردارد.

نسبت به مورد آخر نکات مهمی وجود دارد:

طبیعی است که هیچکس با بهانه وحدت به دنبال پاک کردن اختلاف سلایق و نظرات در میان احزاب و گروههای سیاسی نیست. چرا که این امر نه شدنی است و نه پذیرفتنی و چنین همفکری و هم صدایی اگر هم اتفاق بیفتد پایدار نخواهد بود.

اولین خطری که برای سوء استفاده از این عنوان در عرصه سیاسی متصور است، بسته شدن فضای نقادی سالم و سازنده است. یعنی این تصور که هر صدای منتقد و مخالفی و مخالفی وحدت را به هم می زند و برای حفظ وحدت همه باید با همه چیز موافق باشد. یا اینکه همه با همه چیز مخالف باشند.

لذا سوال اصلی این است که فعالان سیاسی چگونه بایستی عمل نمایند تا ضمن حصول وحدت به اختلاف نظرها و اختلاف سلیقه ها. به شرط اینکه اختلاف نظرها سازنده باشد نه از روی غرض های شخصی و ؟ باید بی طرف و در مصالح جامعة بشریت باشد نه اینکه در هر گوشه ای گروهی به صرف آزادی و با استفاده از این خرید تخریب ایجاد شود. نیز احترام گذاشته شود.

به نظر می رسد که اگر روابط میان گروههای سیاسی تابعی از میزان اشتراک در بنیانهای نظری و اهداف و انگیزه های گفتمانهای سیاسی بوده و در محور همه آنها مصالح ملی باشد، آنگاه بسیاری از بی اخلاقی های موجود در عرصه سیاسی حذف و روابط سالم سیاسی میان احزاب شکل می گیرد.

این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید