لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 10
مقدمه
رکورددار آلودگی محیط زیست، ... تازه زمانی که جمعیت ایران سی میلیون بود بخش اعظم
در حال حاضر از جمعیت 68 میلیون نفری ایران، 45 میلیون نفر یا دو سوم آن در مناطق شهری سکنی دارند. بخش قابل توجهی از این جمعیت شهرنشین در کلان شهرهای تهران، مشهد، اصفهان، تبریز، شیراز و ... زندگی میکنند. افزایش جمعیت، مهاجرت و توسعه صنعتی موجب توسعه فیزیکی شهرها، تراکم جمعیت در مناطق شهری، حاشیه نشینی، ترافیک و آلودگی‌های زیست محیطی شده است. شهر مقدس مشهد، علاوه بر تاثیرپذیری از این پدیده‌ها، در مقام دومین شهر مذهبی جهان، هر ساله میزبان بیش از پانزده میلیون زائر و گردشگر از سراسر کشور و سایر نقاط جهان است. از این رو، برنامه‌ریزی و مدیریت شهری در زمینه‌های اقتصادی، اجتماعی، فرهنگی، بهداشتی و امنیتی از دغدغه‌های اصلی مسئولان شهر و شهروندان بوده که نیازمند سیاست‌های جامع و منسجم، عزم ملی و تخصیص بهینه منابع است.
به همین دلیل شورای اسلامی شهر، شهرداری و دانشگاه فردوسی مشهد به منظور بهره‌گیری از تجربیات و دانش روز در امور شهری کنفرانس "برنامه‌ریزی و مدیریت شهری"را در روزهای دوم و سوم اسفندماه سال 1385درشهرمقدس مشهد برگزار میکنند. لذا از کلیه دانشگاهیان، پژوهشگران، متخصصان، مدیران، کارشناسان و مشاوران دستگاه‌های دولتی و غیردولتی مرتبط با امور شهری، برای ارائه مقاله و یا حضور در کنفرانس دعوت به عمل می‌آید. 1
خبرگزاری مهر - گروه اجتماعی : آب از منابع تجدید شدنی است ، یعنی به طور مداوم در طبیعت در حال تولید است اما آب شیرین ، منبعی محدود است. به طوری که از مجموع 98 درصد آبهایی که کره زمین را فرا گرفته ، کمتر از یک درصد آن شیرین و برای موجودات خشکی قابل استفاده است.
به گزارش خبرنگار اجتماعی خبرگزاری مهر ، آلودگی و کاهش منابع آب ، حیات انسان ، گیاهان و جانوران را با خطر جدی مواجه کرده است. به طوری که برخی محققان و دانشمندان ، پیش بینی می کنند ، کشورها در سالهای نه چندان دور بر سر آب ، وارد جنگ شوند.
در واقع ، طرح این موضوع می تواند بیانگر اهمیت مایع حیات باشد که امروزه شاهد نابودی آن به دست انسانها هستیم. این در حالی است که در همه ادیان مقدس ، بر حفظ منابع آبی و پاکیزگی آن توصیه شده است.
پیامدهای افزایش جمعیت کشور بر محیط زیست
در روزهای گذشته سخنان مسئولین محترم کشور در مورد جمعیت مباحث داغی را بهمراه داشته است. این دیدگاه که جمعیت زیاد در تعارض با نزول کیفیت محیط زیست است یک اصل قدیمی ثابت شده علمی میباشد. بی تردید در بیشتر گزارشهای کارشناسان این حوزه در مقیاس محلی، منطقهای و حتی کشوری، مهمترین علت نزول شاخصهای پایداری محیط زیست کشور، به افزایش سریع جمعیت نسبت داده شده است. به نظر شما چند بچه کافیست.
در ذهن بیشتر سیاستگذاران کشور این موضوع که پتانسیل منابع زیستی کشور محدود است جایی ندارد. آنچه مسلم است شرایط اکولوژیکی میهن عزیزمان گویای در تنگنا قرار داشتن منابع آب ، خاک ،هوا و پوشش گیاهی را دارد که ظرفیت بهرهبرداری پایدار از آنها را تحدید کرده است. چنانچه از این حدود، بهرهبرداری بیشتری صورت گیرد تخریب آن منابع را بهمراه دارد چیزی که متاسفانه در کشور در حال رویدادن است.
منابع آب تجدید پذیر کشور حدود 130میلیارد مترمکعب تخمین زده شده است چنانچه جمعیت کشور به حدود 100 میلیون نفر برسد ما جزو کشورهای با تنش آبی قرار خواهیم گرفت و توان تامین نیاز آبی را برای فعالیتهای روزانه نخواهیم داشت. این در حالیست که چندی پیش سازمان ملل متحد نسبت به رشد جمعیت ایران و بروز بحران آب در سال 2025 هشدار داده است. افزایش تعداد چاهها و برداشت بیش از حد آبهای زیرزمینی برای تولید بیشتر کشاورزی و اشتغالزایی موجب افت کمی این منبع شده و در برخی دشتها وضعیت به حد بحرانی رسیده است. بسیاری از قناتها در اثر حفر چاه از بین رفتهاند چاهها زیادی خشک شده اند و نشست زمین یا فروچاله در دشتهای کشور روی داده است.
نشست زمین در دشت قهاوند در اثر برداشت بیش ازحد آب زیرزمینی
چرای بیش از حد مراتع برای تولید بیشتر گوشت قرمز موجب زوال پوشش گیاهی و تخریب مراتع شده است بطوریکه 16 میلیون هکتار از 90 میلیون هکتار مراتع کشور جزو مراتع تخریب شده بشمار میآیند. این در حالیست که ظرفیت مراتع کشوربه اندازه تامین حدود 160 هزار خانوار بهره بردار است در حالیکه عملا هم اکنون بالغ بر 7/5 برابر ظرفیت از آن استفاده میشود(2).
افزایش سطح زیرکشت دیمزارها برای تولید گندم افزونتر موجب افزایش نرخ فرسایش خاک از یک میلیارد تن به 5 میلیارد تن در سال و کسب مقام اول در جهان شده است. قطع درختان جنگلهای زاگرس برای افزایش سطح کشت غلات موجب از بین رفتن بیش از 55 درصد این جنگلها در غرب کشور و 95 درصد جنگلهای ارس شمال خراسان شده است که این خود کاهش تنوع زیستی و از بین رفتن گیاهان بومی(اندمیک) را بهمراه داشته است(۳).
تولید سرانه فاضلاب بیشتر و دفع آنها در آبهای سطحی و زیرزمینی، تولید زباله و مواد زاید جامد در سطح کشور، بهره برداری از آبهای شور در کشاورزی و تسریع فرآیند شوریزایی از دیگر عواقب افزایش جمعیت است.
آلودگی محیط زیست
