دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
دانلود تحقیق معماری ایران قبل و بعد از اسلام در ایران و کشورهای اسلامی در 28 صفحه با فرمت ورد شامل بخش های زیر می باشد:
بخش اول
معماری ایران در دوره قبل ازاسلام
معماری در دوره ماد و هخامنشی
اصول معماری ایرانی
شیوه های معماری ایرانی
معماری در دوره ی مادها
معماری در دوره هخامنشی
معماری در دوره ی سلوکیان
معماری در دوره ی اشکانیان
معماری در دوره ی ساسانیان
آتشکده ها
کاخ ها
معماری ایران بعد از اسلام
شیوه های معماری ایران در دوره های بعد از اسلام
1- شیوه ی خراسانی ( شبستانی )
2- شیوه ی رازی
3- شیوه ی آذری
4- شیوه ی اصفهانی
بناهای شیوه ی خراسانی ( شبستانی ) (نمونه بنا)
بناهای شیوه ی رازی(نمونه بنا)
بناهای شیوه ی آذری
بناهای شیوه ی اصفهانی
معماری در دوره ی افشاریه
معماری در دوره ی زندیه
معماری در دوره ی قاجاریه
نفوذ معماری غرب در ایران
بخش سوم
معماری ایران در کشور های اسلامی
معماری در کشور های اسلامی
معماری در کشور سوریه
معماری در کشور عراق
معماری در کشور مصر
معماری در کشور اسپانیا
معماری در کشور تونس
معماری در کشور ترکیه
معماری در کشور افغانستان
معماری در آسیای میانه ( بخارا و سمرقند )
معماری در کشور هند
معماری در کشور پاکستان
بخش اول
معماری ایران در دوره قبل ازاسلام
معماری در دوره ماد و هخامنشی
به طور کلی اصول معماری ایرنی عبارتند از :
- 1ـ مردم واری : یعنی داشتن مقیاس انسانی که آن را می توان در عناصر مختلف معماری ایران مشاهده کرد . به طور مثال اگر سه دری ( اتاق خواب ) را در نظر بگیریم، اندازه ی ان بر حسب نیازهای مختلف یک زن، مرد، بچه یا بچه های آنها، لوازم مورد نیاز و … در نظر گرفته شده است یا برای جلوگیری از گزند گرمای زیاد ایران، دیوار را دو پوسته می ساختند و یا نور را از سقف می گرفتند.
- 2ـ پرهیز از بیهودگی : در معماری ایران بر این اصل تاکید فروان شده است، به عنوان مثال نصب مجسمه ها که در اغلب بناهای سرزمین های دیگر معمول است در معماری ایرانی وجود ندارد.
- 3ـ نیارش : اصطلاحی است در معماری و به کلیه کارهایی اطلاق می شود که برای ایستایی و پایداری بنا انجام می گیرد. به عبارت دیگر، نیارش مجموعه ای است از امور محاسباتی و استاتیکی به انضمام مصالح شناسی و انتخاب و استفاده از مناسب ترین و کمترین مصالح. به عنوان مثال در گذشته بیشتر تکیه ی معماران بر اصول مهندسی بوده است و به نظر آنان هنگامی بنا زیبا بوده که از لحاظ ایستایی نیز نمایان گر ایستا بودن خود باشد.
در نیارش از مقیاسی به نام « پیمون » استفاده می شده است. پیمون یکی از ضوابطی بود که برای تعیین تناسب بین اجزای بنا رعایت می شد. با استفاده از نیارش و پیمون، سه مرحله ی مهم طرح ، محاسبه و اجرا به بهترین نحو انجام می یافت به طوری که طرح زیبا، محسبات صحیح و اجرا نیز
ساده می شد.
- 4ـ خود بسندگی : به عبارتی، خود کفایی است و به مفهوم استفاده از حداکثر امکانات موجود و در دسترس و مصالح بوم آورد است. به این تریتب کار با سرعت بیش تر انجام شده و مصالح با طبیعت
اطراف خود هماهنگی بیش تری داشته است. - 5ـ درون گرایی : یعنی به دلیل وضع جغرافیای خاص بساری از مناطق ایران، مانند خشکی، بادهای مختلف، و شن های روان و … امکان ساخت بناهای برون گرا نبوده است. به عنوان مثال در نقشه تخت جمشید «درون گرایی » کاملاً دیده می شود....(ادامه دارد)
.
.
.
مادها در آذربایجان، حدود کردستان و لرستان، ری قدیم و اصفهان مسکن داشتند. پارس ها با بومیان و
همسایگان نیرومند خود مانند « آشوریان » و « اورارتویی ها » (ourartou) به جنگ و ستیز پرداختند و دیه ها و مساکن این نواحی را یکی پس از دیگری تصرف کردند و به دور شهرها بارو کشیدند. فرمانروایان قبیله های ماد در یک جا گرد آمدند و دولت های کوچکی تشکیل دادند. مادها به مدت 100 سال پایدار ماندند و از اوسط قرن 9 ق.م کم کم برای دولت نیرومند آشور مایه ی دردسر شدند.دولت ماد در سال « 550 ق.م » منقرض و جزو دولت پارس شد.
سه ناحیه ی عمده ی دولت ماد عبارتند از:
ـ همدان
ـ ری
ـ نسا (حدود کرمانشاه )
هگمتانه یا همدان امروزی، پایتخت مادها، و نخستین شهر هخامنشی بود که تا زمان اشکانیان نیز پایتخت تابستانی به شمار می رفت. آثار مکشوفه ی معماری در هگمتانه، شامل برج، حصار و بناهای عظیم خشتی، خبر از یک شهر یا دژ تابستانی می دهد. شهر باستانی مکشوفه از لحاظ معماری و نیز از لحاظ تاسیات دفاعی و حفاظتی، دارای ویژگی هایی است که در نوع خود کم نظیر است. از دیگر آثار این دوره می توان از شهرهای بیستون، کنگاور و اسپیدانه ( اصفهان ) نام برد. آثار معماری دوره ی ماد عبارتند از:
ـ دخمه ی « داو دختر » در فارس.
ـ دخمه ی « قزقاپان » یا قیزقاپان ( رباینده دختر ) در سلیمانیه ی کردستان عراق.
ـ دخمه ی « سکاوند » در کردستان.
ـ دخمه ی « فخرگاه » در کردستان.
ـ « گودین تپه » در جنوب شرقی کنگاور.
ـ « تپه ی نوشی جان » در جنوب همدان.
عصر هخامنشی با اقدامات سیاسی « کوروش » بنیان گذار آن سلسله، و ایجاد نخستین کانون امپراطوری خود در « پاسارگاد »، از سال « 550 ق.م » آغاز می شود. هنر هخامنشی معمو لاً به دو دوره تقسیم می شود :
اولین دوره در ویرانه های پاسارگاد شناسایی می شود که به فرمان « کوروش » برپا گردید؛ دوره ی دوم در آثار شکوهمندی چون کاخ های تخت جمشید دیده می شود که به فرمان « داریوش اول » و جانشین آن ساخته شد. بنای مهم « تخت جمشید » یکی از بناهایی است که به شیوه ی « پارسی » ساخته شده است.
اما قبل از آن که به بررسی این مجموعه بپردازیم، به شرح مختصری درباره ی ابنیه ی موجود در پاسارگاد می پردازیم:
پاسارگاد: کهن سال ترین بناهای هخامنشی که ویرانه های آنها تاکنون بر جای مانده است، بناهایی هستند که در پاسارگاد ـ نخستین پایتخت دولت هخامنشی ـ بر پا شده بودند. « کوروش » ـ نخستین پادشاه هخامنشی ـ « پاسارگاد » را پایتخت کشور اعلام کرد و در سال « 550 ق.م » دستور احداث مجموعه ای متشکل از چند کاخ، آتشکده، معبد و هم چنین آرامگاه خویش را صادر نمود.
کاخ های این مجموع که به نام های کاخ پذیرایی یا بارعام، کاخ اختصاصی و کاخ شرقی مشهورند، هر یک دارای ابعاد وسیع و بر سکویی سنگی بنا شده اند.
معماری در دوره ی سلوکیان و اشکانیان
پس از مرگ اسکندر در سال 323 ق.م، میان سرداران او نبردی دراز در گرفت تا آن که در سال 312 ق.م « سلوکوس » فاتحانه به بابل وارد شد و این آغاز سلطنت سلوکیان بر سرزمین های شرقی امپراطوری اسکندر بود،که خود مبدا گاه شماری تازه شد.
سرزمین سلوکیان از بین النهرین آغاز و به افغانستان می رسید. بعد ها سوریه و آسیای صغیر نیز به این قلمرو افزود شد. پایتخت سلوکیان شهر « سلوکیه » بود. بعد ها در شرق این شهر، شهر « تیسفون » ـ پایتخت اشکانیان و ساسانیان ـ بنا شد و در خلافت عباسیان در نزدیک آن شهر « بغداد » پدید آمد. بعد ها « انطاکیه » واقع در سوریه، پایتخت دیگر سلوکیان شد.
هنر سلوکی در ایران اثر فوق العاده ای نداشته است و تعداد ابنیه و آثار آنها بسیار نادر است. آثار عصر سلوکی یا بیشتر تحت تاثیر هنر هخامنشی است، یا آمیزه ای از هنر ایران و هنر یونان است و یا با هنر و دنیای یونانی رابطه ی مستقیم دارد. از آثار هنر و معماری این دوره می توان به بناهای زیر اشاره کرد:
ـ آتشکده ی نور آباد
ـ نقش برجسته ی تل ضحاک
ـ پرستشگاه نهاوند
ـ پرستشگاه شمی
ـ معبد استخر
ـ پرستشگاه خورهه
ب ـ شیوه ی پارتی : دومین شیوه ی معماری ایرانی « شیوه ی پارتی » است. این شیوه بعد از حمله ی اسکندر در ایران معمول شد و در دوره ی « اشکانی »، «ساسانی »، «صدر اسلام » و در بعضی نقاط حتی بعد از اسلام تا قرن سوم و چهارم هجری قمری ادامه داشته است.
خصوصیات شیوه ی پارتی عبارت است از :
1- حداکثر استفاده از مصالح محلی ( بوم آورد )؛ مثل استفاده از سنگ لاشه، خشت خام یا پخته و …
2- استفاده بسیار خوب از تکنیک پیشرفته ی طاق و گنبد.
3- تنوع فوق العاده در طرح ها.
4- پرهیز نکردن از شکوه ارتفاع زیاد...
.
.
.
منابع و مآخذ :
کتاب تاریخچه معماری ایران و کشورهای اسلامی
مؤلف : امیر اقبال حیدر پور
ویراستاری علمی : بدرالملوک صفایی
ویراستاری ادبی : محمد مهدی حیدرپور
صفحه آرایی : امیر اقبال حیدرپور
طراحی جلد : سید محمود محمودی
لیتوگرافی : رایان اسکنر