تعداد صفحات:34
نوع فایل: word (قابل ویرایش)
لینک دانلود پایین صفحه
شاید دلیلی که شما این نوشته را می خوانید این باشد که نام جُوا را بارها در مقاله‌ها، آگهی‌ها و تبلیغات شنیده باشید. این مقاله تلاشی است برای توضیح و تشریح این زبان برنامه‌نویسی، کاربردها و محیط‌های استفاده از آن برای کسانی که متخصص رشته‌های کامپیوتر و برنامه‌نویسی نیستند. این مقاله شاید پاسخی باشد برای کسانی که از خود پرسیده‌اند که جُوا چیست و چگونه میشود آنرا آموخت.
در چند دهه گذشته صدها زبان برنامه‌نویسی برای کامپیوترها ارائه شده است. زبانهای برنامه نویسی اولیه بسیار به زبان ماشین‌ها که بیشتر چیزی شبیه رشته‌ای از اعداد یا دستورالعمل‌ها است نزدیک بودند به نحوی که یادگیری و بخاطر سپردن آنها برای انسان کار مشکل و زمان‌بری بود و بسیاری از مردم از یادگیری آن گریزان بودند. به همین دلیل کمبود برنامه‌نویسان حرفه‌ای احساس میشد. احتمال خطا در این زبانها بالا بود به خاطر اینکه حجم برنامه‌ها زیاد بود. در عین حال سرعت برنامه‌سازی بشدت کند بود چرا که این زبانها بسیار محدود بودند و قابلیت استفاده مجدد از برنامه‌های موجود اندک بود. اینها باعث شد که زبانهای برنامه‌نویسی سطح بالا متولد شوند. زبان سطح بالا زبانی است که شباهت بیشتری به زبان انسان‌ها داشته و به شیوه تفکر انسانی نزدیکتر باشد.
این زبانها هرکدام کاربردها و محیط‌های خاص خود را دارند. برخی از آنها برای مقاصد خاصی مثل محاسبات عددی یا برنامه‌نویسی تجاری طراحی شده‌اند. مانند فرترن (FORTRAN) که بیشتر کاربرد محاسباتی در رشته‌های مهندسی دارد و کوبال (COBOL) که برای پیاده‌سازی برنامه‌های تجاری ساخته شده است.
در این حین، روش‌های مختلفی برای طراحی و ساخت برنامه‌ها ارائه شد. زبانهای سطح بالای نخستین بطور کلی از روش رویه‌ای (Procedural) تبعیت می‌کردند. برنامه‌نویسی رویه‌ای روشی است برای نوشتن برنامه‌های کامپیوتر که در آن برنامه به زیربرنامه‌های کوچک‌تر تقسیم شده که محدوده، متغیرها و وظایف خاص خود را دارند. این زیربرنامه‌ها قابلیت استفاده مجدد در دیگر برنامه‌ها را فراهم می‌سازند. اما همچنان این روش چیزی نزدیکتر به ماشین است تا به انسان. بعدها روش‌های دیگری برای برنامه‌نویسی ارائه شد که به شیوه نگرش انسان به اشیاء و محیط نزدیکتر است.
همچنین زبانهای قدیمی به طور عمده محدود به سخت‌افزارها و سیستم‌های عامل هستند بدین معنی که برنامه‌های نوشته شده برای یک ماشین و سیستم عامل براحتی قابل انتقال به سیستم‌های عامل و ماشین‌های دیگر نیستند. بطور کلی زبانهای برنامه‌های نویسی هر چه از نظر زمانی قدیمی‌تر باشند از درجه کمتری از قابلیت انتقال برخوردارند. به عنوان مثال برنامه‌هایی که برای ویندوز نوشته شده اند مثلا در زبان ++C Visualقابل اجرا در اپل نیستند.
کوشش برای طراحی یک زبان برنامه‌نویسی که همه منظوره طراحی شده باشد بدین معنی که قابلیتهای کاربرد مختلف داشته باشد و به طور نسبی آسان فراگرفته شود و به شیوه تفکر انسان در مورد اشیاء و محیط نزدیکتر باشد و دلایل فنی دیگر منجر به طراحی زبان برنامه نویسی جُوا شد.
در اوایل دهه نود شرکت سان مایکروسیستم برنامه ای برای تهیه یک زبان برنامه‌نویسی که قابلیت انتقال به ماشین‌های مختلف را داشته باشد با هدف استفاده در تلویزیون‌های محاوره‌ای (Interactive) داشت. در آن زمان استفاده از تلویزیون‌های محاوره‌ای به نظر بسیار نزدیک می‌رسید. اما گروه تهیه این نرم‌افزار در سال 1994 توجه خود را متوجه وب کرد که بسیار کاربردی تر بود. جُوا در سال 1995 توسط نخستین بار پا به عرصه وجود گذاشت. این زبان که در خفا نوشته و طراحی شده است به سرعت و ناگهان در میان برنامه‌نویسان حرفه‌ای برای خود جا باز کرد.
جُوا توان پاسخگویی به بسیاری از نیازهای برنامه‌نویسان در کاربردهای مختلف از وب گرفته تا کاربردهای علمی و تجاری را دارد. سهولت فراگیری، قابلیت انتقال به ماشین‌ها و سیستم‌های عامل مختلف، قابلیت بسته بندی برنامه‌ها و استفاده مجدد آن در برنامه‌های دیگر و چندین قابلیت دیگر باعث شد که جُوا زبان برنامه‌نویسی محبوب روز شود.
دانلود تحقیق درباره زبان برنامه نویسی جاوا
