علىرغم اینکه افراد ناآشنا به مبانى دینى، اسلام را بدان متهم مىکنند که مخالف حضور دختران در اجتماع است، احادیث صریحى داریم که طالب علم و دانش و فراگیرنده آن، چه دختر و چه پسر، محبوب خدایند و براى کسب دانش و کارهاى مفید اجتماعى، دختران و پسران مىتوانند با حفظ پوشش و عفاف، بهراحتى در جامعه ظاهر شوند و به انجام وظیفه بپردازند.
حضور دختر و پسر در اجتماع، با اختلاط دختر و پسر، یکى نیست. روابط اجتماعى به سبکى که دنیاى غربْ آن را پذیرفته است و رواج مىدهد، اختلاط دختر و پسر است و پیامدهاى زیانبار آن را نیز مىبیند و به روى خود نمىآورد.
اسلام با اختلاط دختر و پسر مخالف است، نه با شرکت دختر و پسر در مجامع عمومى و علمى با حفظ حریم. آنچه در جامعه اسلامى مذموم است، روابط ناصحیح دختر و پسر در جامعه است، نه حضور فعّال آنها در اجتماع.
از زمان رسول اکرم(ص)، در جامعه مسلمین، غالباً سنّت جارى بر این بوده که حضور دختران و پسران و زنان و مردان در جامعه، با صیانت از قلمروهاى شخصى و توأم با پاکدامنى و بزرگمَنشى باشد. دختران و پسران و زنان و مردان، هیچگاه از مجالس و محافل عمومى و مساجد، منع نمىشدهاند ؛ ولى همیشه حفظ «حریم» و «حرمت» و «کرامت» و «عفاف»، به عنوان یک اصل در جامعه حکومت کرده و رعایت شده است. رفت و آمد دختران و پسران در مجامع و محافل عمومى و مساجد و حتى کوچه و خیابان و بازار و... به طور مختلط و دوش به دوش نبوده است. روشى که همچنان فرهنگ غالب بر جوامع اسلامى است و به وضوح، با فرهنگ غربى متفاوت است.
برخی معتقدند باید آشنایی و صمیمیت پیش از ازدواج وجود داشته باشد تا دو فرد یکدیگر را به خوبی بشناسند و پس از آن زندگی مشترک را شروع کنند اما باید بگوییم که عشق واقعی و علاقه مندی حقیقی بین دو جنس ، زمانی ایجاد می شود که دو فرد ارتباط خود با یکدیگر را به سادگی تزلزل پذیر ندانند؛ از سوی دیگر هر یک برای جلب نظر دیگری دست به رفتار نمایشی نزنند. در آشنایی های پیش از ازدواج این مسئله بسیار دیده می شود. امروزه غرب از طریق تجربه کردن این روابط و آشنایی ها ، به نحو چشمگیری نهاد خانواده را متزلزل ساخته است. در غرب ظلم آشکاری به جنس زن می شود، زیرا زنان پیش از این که به سن قانونی و شرعی برای برقراری روابطشان با جنس مخالف برسند، مورد بهره برداری جنسی مرد قرار می گیرند و در بسیاری مواقع پس از آن ، مطرود می شوند. (1) دوستی های قبل از ازدواج که به عشق معروف است، عامل تعیین کنندة ازدواج نیست ، زیرا ازدواج نوعی مشارکت در یک اجتماع کوچک (خانواده) است که در آن دو انسان می باید از جهات گوناگون با یکدیگر تناسب عملی داشته باشند. پس آن چه عامل تعیین کننده است، همتایی و هم کفو بودن زن و مرد است. در صورتی که در انتخاب همسر، همگونی مراعات شود، نیازی به برقراری روابط صمیمانه پیش از ازدواج نخواهد بود، بلکه باید تأکید کنیم که چنین روابطی می تواند بیش از آن که مفید باشد، مضر و تهدید کنندة نهاد خانواده در جامعه به
شمار آید. با نگا هی به آمار می توان دید که آمار طلاق بین کسانی که قبل از ازدواج ارتباط های دوستانه داشته اند بالاتر است. از طرفی آشنایی و ارتباط دختر و پسر در محیط اجتماع ، بیش تر از آن که معرفت ساز باشد، فروزندة هوس ها و معرفت سوز است. عمدتاً دیده می شود فرد آن گونه که هست، خود را نشان نمی دهد یا به سبب محبت و عشقی که ایجاد شده، نمی تواند عیوب طرف مقابل و جوانب مختلف قضیه را بسنجد . بیشتر رفتارها در آشنایی های خیابانی به شکل های تصنعی ابراز می شود.
البته قبول داریم اگر شناخت صحیحی در ازدواج باشد، آمار جدایی کم می شود، ولی چه بسا ازدواج هایی که در اقوام نزدیک انجام می شود و با آن که دو طرف از کودکی همدیگر را می شناختند، ولی بعد از ازدواج فهمیدند به درد هم نمی خورند. این ها همه گواه آن است که ارتباطات قبلی نمی تواند مشکل شناخت را حل کند، بلکه مشکل شناخت، بیش تر به آفات شناخت برمی گردد که در رأس آن ها تعلق قلبی پیدا کردن به طرف مقابل است.(2)
بهترین راه آن است که دو طرف با اطلاع خانواده و با مشورت از آنها، از همدیگر شناخت پیدا کنند. شناخت پیدا کردن لزوماً به این معنا نیست که روابط دوستانة خیابانی برقرار کنند که در بسیاری از مواقع ، هدف اصلی که شناخت باشد، نه تنها تأمین نمی شود، بلکه چه بسا شناخت کاذبی به وجود می آید که آثار آن در آینده وقتی ازدواج صورت گرفت، ظاهر می شود.
در بسیاری از مواقع ، شناخت شخصیت واقعی و رفتارها و ویژگی ها از طرف دوستان، فامیل ها خانواده ، محیط کار و... به دست می آید.
به همین خاطر ازدواج هایی که از این طریق ها صورت گرفته، کمتر به جدایی ختم شده است
دیدگاه اسلام
به طور طبیعی زن و مرد به عنوان دو پیکره جامعه انسانی به زندگی مشترک با یکدیگر نیازمندند . در شرع نیز به پیوند میان این دو سفارش بسیار شده است، از این رو اخلاقی ترین، معنوی ترین و انسانی ترین جلوه پیوند زن و مرد در ازدواج تجلی پیدا می کند و هر نوع رابطه (جنسی) که خارج از قانون ازدواج باشد، مشکلات متعددی را از لحاظ اخلاقی، اجتماعی و فرهنگی به بار می آورد.
در جوامع غربی که پایه های اخلاق دینی و مذهبی سست و ضعیف است، رابطه زن و مرد از چارچوب قوانین و هنجارهای موجود تجاوز می کند . به طوری که ارتباط آزاد دختران و پسران به شکل طبیعی و غریزی جریان دارد و از اینجاست که ریشه های فساد اخلاقی شکل می گیرد و بنیاد اجتماعات بشری را متزلزل می کند.
قوانین اسلام و قرآن در ارتباط 2جنس مخالف
الف) ـ احکام نگاه کردن زن و مرد نامحرم به یکدیگر;
ـ سفارش به رعایت حیا و عفت و پاکدامنى;
ـ رعایت حفظ حجاب;
ـ نشان ندادن زینت ها به نامحرم;
قرآن ، در دو آیه 31 و 32 سوره نور ، توجه مردان و زنان را به این نکات جلب مى کند و مى فرماید: زن و مرد مؤمن باید از نگاه به نامحرم بپرهیزند; یعنى از مشاهده تمام آنچه نگاه به آنها حرام است ، چشم برگیرند و باید حیا ، عفت و پاکدامنى خود را در همه زمینه ها حفظ کنند . به زنان مؤمن به خصوص مى فرماید: حجاب خود را ، حتى در مورد زینت ها ، حفظ کنند ، و مقنعه خود را بر سینه خود افکنند [تا گردن و سینه با آن پوشانده شود].
مى فرماید: خداوند از خیانت چشم ها آگاه است و از آنچه در سینه ها پنهان است خبر دارد . این نگاه کردن به نامحرم ممنوع شده است (سوره مومن؛20).
ب) در مورد راه رفتن مى فرماید: زنان نباید هنگام راه رفتن پاهاى خود را چنان به زمین بکوبند که صداى خلخال هایشان به گوش رسد . (نور ، 32)
اسلام این قدر در مورد حفظ عفت عمومى حساس است و از عوامل دیگرى که به آتش شهوت جوانان دامن مى زند ، برحذر مى دارد .
قرآن ، در این خصوص قضیه دختر حضرت شعیب(علیه السلام) را نقل مى کند; آنگاه که یکى از دختران شعیب به طرف موسى(علیه السلام)براى ابلاغ پیام پدر آمد; او با نهایت حیا گام بر مى داشت . نتیجه اینکه زنان مسلمان نیز باید در راه رفتن حیا داشته باشند . نقل شده که دختر شعیب براى راهنمایى از پیش رو حرکت مى کرد و موسى از پشت سرش و چون باد به لباس دختر مى وزید ممکن بود بدنش دیده شود و حیا و عفت موسى اجازه نمى داد چنین شود ، به دختر گفت: من از جلو مى روم . بر سر دو راهى ها و چند راهى ها مرا راهنمایى کن . معلوم مى شود مردان هم باید در راه رفتن حیا داشته باشند .
ج) سخن گفتن با نامحرم: صحبت کردن اگر به قصد لذت بردن نباشد و تحریک و تهییج شهوت و یا مفسده اى را در پى نداشته باشد اشکال ندارد؛ ولى در روایات اخلاقى و تربیتى اهل بیت(علیهم السلام) ، سفارش شده که از روابط مرد و زن نامحرم به حد ضرورت کاسته شود که بر پایه این روایات سازنده بسیارى از گفت و شنودهاى موجود در جامعه که گاه از حد متعارف نیز فراتر مى رود ، بى جا مى نماید .
مى فرماید: «.. . به گونه اى هوس انگیز سخن نگویید که بیماردلان در شما طمع کنند و سخن شایسته بگویید! احزاب؛ 32» البته مخاطبان اولیه این آیه ، همسران پیامبر گرامى اسلام(صلى الله علیه وآله) بوده اند که در واقع سفارش به همه زنان مؤمن تا آخر دنیاست
قرآن کریم دوستى پنهانى میان مرد و زن نامحرم [به خصوص جوان]را منفى و نامشروع معرفى کرده; آنجا که مى فرماید: «امروز چیزهاى پاکیزه براى شما حلال شده ، و طعام کسانى که اهل کتابند براى شما حلال ، و طعام شما براى آنان حلال است . و [بر شما حلال است ازدواج با ] زنان پاکدامن از مسلمانان ، و زنان پاکدامن از کسانى که پیش از شما کتاب آسمانى به آنان داده شده; به شرط آنکه مهرهایشان را به ایشان بدهید; در حالى که خود پاکدامن باشید; نه زناکار و نه آنکه زنان را در پنهانى دوست خود بگیرید.. . .»
کلمه «اخدان» که در آیه آمده ، جمع «خدن» و در اصل به معناى دوست و رفیق است; امّا به طور معمولى به افرادى گفته مى شود که با جنس مخالف خود ارتباط پنهانى دوستى برقرار مى سازند .
بنابراین ، رابطه پنهانى میان زن و مرد نامحرم حتى اگر در حد صحبت کردن و آشنا شدن جهت ازدواج باشد، با هر روش؛ چت ؛ نامه ؛ حضوری؛ تلفنی و... بستر و دامى براى وسوسه شیاطین محسوب مى شود و بسیار خطرناک است
مى فرماید: «یأیّها الَّذین ءَامنوا لاتتبعوا خطوت الشیطـن و من یتَّبع خطوت الشیطـن فإِنَّه یأمُرُ بالفحشاء و المنکر.. .; اى کسانى که ایمان آورده اید! از گام هاى شیطان پیروى نکنید . هر کس پاى برجاى گام هاى شیطان نهد [گمراه شود]; زیرا او امر به فحشا و منکر مى کند.. . .»
شامل 24 صفحه فایل word قابل ویرایش
دانلود مقاله نظر کلی اسلام و قرآن در روابط دختر و پسر
