چکیده : گسترش سریع شهرها در اواخر قرن نوزدهم و اوایل قرن بیستم و استفاده بی رویه انرژی به تبع آن، شهرها را با مسئله ای به نام بحران انرژی مواجه ساخته است که خطر اصلی آن فقدان منابع انرژی تجدیدناپذیر در آینده می باشد. در این میان حمل و نقل یکی از پر مصرف‌ترین بخش‌های مصرف انرژی به خصوص انرژی‌های تجدید نا پذیر است. تکیه بر تکنولوژی‌های جدید و استفاده از انرژی‌های نو اگرچه می‌توانند موثر باشد به تنهایی نمی‌تواند مثمر ثمر واقع شود و مجموعی از تغییرات برای ایجاد تغییر الگوی شهرها برای کاهش استفاده از ماشین ضروری می‌نماید. هدف این پژوهش یافتن ارتباط بین حمل‌ونقل و کاربری زمین و میزان مصرف انرژی می‌باشد. در راستای هدف پژوهش، مطالعات جامعی در ادبیات جهانی به منظور یافتن این ارتباط انجام گرفته است و یافته های آن در نمونه موردی داخلی مورد پژوهش قرار گرفته است. نمونه مورد مطالعه شهر تهران به سبب ویژگی‌های منحصر به فرد آن، وجود مناطق مختلف با ویژگی‌های کاربری متفاوت که امکان مقایسه را فراهم می‌کند، می‌باشد. برای بدست آوردن این ارتباط از تحلیل‌های آماری و امکانات نرم افزاری SPSS (رگرسیون تک متغیره و چند متغیره) استفاده شده است. نتایج حاکی از آن است که تراکم مسکونی، اختلاط کاربری، تعادل اشتغال/کاربری، دسترسی با حمل و نقل، دسترسی به حمل و نقل، و تعداد تقاطع‌های چهار راهی، مؤلفه های حمل و نقل و کاربری، با کیلومتر سفر و همچنین نوع حمل و نقل عمومی و در نتیجه با میزان مصرف انرژی ارتباط دارند.
پایان نامه : بررسی ارتباط حمل و نقل شهری و الگوی کاربری زمین با مصرف انرژی در راستای نیل به پایداری شهری
