مقالات فنی مهندسی با فرمت DOC صفحات 6
موشکهای فضایی مانند موشکهای آتش بازی عمل می کنند. سوخت با ماده ای به نام اکسنده که حاوی گاز تسریع کننده احتراق یعنی اکسیژن است ترکیب می شود. آنگاه این ترکیب که یک پیشران محسوب می شود، می سوزد و گازهای داغی را تولید می کند، این گازها منبسط شده ، از طریق یک دماغه خارج و باعث می شوند موشک به طرف بالا حرکت کند. این واکنش برای اولین بار در قرن هفدهم توسط دانشمند انگلیسی، اسحاق نیوتن، در قانون سوم حرکتش بیان شد. او اظهار داشت که برای هر عملی (خروج گازها در اینجا) عکس العملی است مساوی ومخالف جهت آن(در اینجا، حرکت موشک(
نیرویی که یک موشک را به طرف جلو حرکت می دهد، نیروی پیشران نامیده می شود. قدرت نیروی پیشران به سرعت خارج شدن گاز خروجی بستگی دارد. نیروی پیشران به موشک شتاب داده ، باعث افزایش سرعت آن می شود. مقدار شتاب نیز بستگی به جرم موشک دارد. هر چه موشک سنگین تر باشد، برای رسیدن به فضا، به نیروی پیشران بیشتری نیاز است. تا وقتی که موتورهای موشک، روشن و در حال تولید نیروی پیشران هستند، شتاب فضا پیما نیز هر لحظه زیاد تر می شود. موتورموشک یا از پیشران مایع استفاده می کند یا جامد، اما بعضی اوقات، یک موشک کامل ممکن است در مراحل مختلف ا زهر دو نوع پیشران استفاده کند. کارشناسان موشکهایی را پیشنهاد کرده اند که از انرژی اتمی به عنوان سوخت استفاده می کنند، چرا که آنها از نظر مصرف انرژی بسیار مقرون به صرفه اند. اما ترس از خطر استفاده از سوخت اتمی مانع استفاده از این موشکها شده است.
موشک
