قالب حرفه ای مشاور املاک هوشمند اینترنتی زمین ویلا

اختصاصی از نیک فایل قالب حرفه ای مشاور املاک هوشمند اینترنتی زمین ویلا دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

قالب حرفه ای مشاور املاک هوشمند اینترنتی زمین ویلا

مقاله فروشگاه اینترنتی چیست ؟

اختصاصی از نیک فایل مقاله فروشگاه اینترنتی چیست ؟ دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

فروشگاه آنلاین (فروشگاه اینترنتی) یک وب سایت است که مانند یک فروشگاه سنتی، اجناس مختلفی را  به صورت آنلاین برای فروش عرضه می‌کند.

تعداد صفحه : 3

خرید اینترنتی کالکشن گروه آریان

اختصاصی از نیک فایل خرید اینترنتی کالکشن گروه آریان دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

خرید کالکشن گروه آریان

برای دانلود به پایین صفحه مراجعه کنید ...

دانلود مقاله فروشگاه اینترنتی

اختصاصی از نیک فایل دانلود مقاله فروشگاه اینترنتی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

 کار کردن با آبجکت‌ها :
یک‌کلمه اسرار‌آمیز‌معروف‌دربرنامه‌نویسی object-oriented programin در این قسمت در مورد عناوین زیر توضیح خواهیم داد.
اشیا چه هستند ؟
اجزا تشکیل دهنده اشیا چیست ؟
عملیاتی که می‌توان بر روی اشیا انجام داد چگونه است ؟
اشیا پیش ساخته قابل دسترس asp چیست ؟
یک مجموعه چیست ؟
اشیا چه هستند ؟
در مورد ماشین خود فکر کنید یک آبجکت یک تکه نرم‌افزار قابل استفاده مکرر می‌باشد که شامل اطلاعات و توابع وابسته‌ای باشد که چیزهای حقیقی را مهیا کنند.
چرا آبجکت‌ها می‌توانند در صفحه‌هایی که می‌نویسید مفید باشند ؟
آبجکت‌ها به افزایش سطح تجرد در صفحه‌هایتان کمک می‌نمایند. به شما گفته می‌شود که به صورت تصادفی یک پرچم انتخابی را نمایش دهید. می‌توانید در میان لیست پرچم‌ها یکی را انتخاب کنید به این صورت که تابع random که اعداد تصادفی تولید می‌کند را اجرا کرده و سپس کدی را برای <ImG SRC = …> بنویسید.
می‌توانید تمام این کارها را هر زمان که می‌خواهید یک پرچم را نمایش دهید انجام دهید. امّا ساده‌تر آن است که تمام کارهایی را که می‌خواهید انجام شود در داخل یک آبجکت که یک پرچم را به صورت تصادفی نمایش می‌دهد بنویسید.
بعد از این کار احتیاج دارید به این‌که فقط چیزی مانند RANDOM BANER را بنویسید پس از آن اگر بخواهید به سیستم نمایش پرچم خود چیزی را اضافه یا تغییری دهید فقط احتیاج دارید که یک تکه از کد را تغییر دهید.
و حتّی بهتر آن است که به دنبال آبجکت‌هایی بگردید که اشخاص دیگر آن‌ها را نوشته‌اند و شما نیز می‌توانید در برنامة خود از آن‌ها استفاده کنید.
استفاده از توابع در ساده‌تر کردن و خواناتر کردن کدهایتان کمک می‌کند و آبجکت‌ها نیز که در سطح بعدی قرار دارند همین مزایا را دارند.

ساختن بلاک‌هایی از آبجکت‌ها :
آبجکت‌های برنامه‌نویسی از چیزهایی تشکیل شده‌اند که آبجکت‌ها را توصیف می‌کنند و چیزهایی که آبجکت‌ها با آن‌ها می‌توانند کارهایی را انجام دهند. چیزهایی که آبجکت را توصیف می‌کنند PROPERTIES نامیده می‌شوند.
خصوصیّات PROPERTIES :
خصوصیّات یک آبجکت را توصیف می‌کنند.
اگر یک آبجکت داشتید که پرچم‌ها را به صورت تصادفی نمایش می‌دهد ممکن است که خصوصیّاتی برای نمایش چیزهایی مثل URL یک کاربر وقتی که پرچم در حال نمایش است را داشته باشید که ممکن است برای پرچم‌های مختلف تغییر کنید همچنین می‌توانید خصوصیّاتی برای نمایش طول و عرض تصویر داشته باشید که ممکن است برای تمامی پرچم‌ها یکسان باشد.
در برنامه‌نویسی خصوصیّات همانند متغیرها کار می‌کنند می‌توانید به خصوصیّات یک آبجکت به روش زیر دسترسی پیدا نمایید :
ObjectvariableName.property
پس اگر متغیر از نوع آبجکت به نام objlesson با یک خصوصیّت به نام Name داشتید می‌توانید مقدار خصوصیّت Name را به روش زیر تنظیم نمایید :
<%objlesson.Name = "joe" %>
و می‌توانید مقدار خصوصیّت Name را به صورت زیر چاپ کنید :
< %Response.write(objlesson.Name) = %>
بعضی از خصوصیّات پنهان می‌باشند. خیلی چیزهای را که در ساختن بیشتر آبجکت‌ها به کار رفته است را نخواهید دانست. برخی خصوصیّات ممکن است برای شما پنهان باشد این مسئله اهمیّتی ندارد از آنجا که شما از مستندسازی استفاده می‌کنید احتیاجی به دیدن همه چیزها ندارید.
متدها :
متد عبارت است کارهایی که می‌توانید با یک آبجکت انجام دهید. متدهای مرتبط با برنامه‌نویسی با آبجکت‌ها نیز احتیاج به اطلاعات دارند. توابع و سابروتینها این اطلاعات را از طریق آرگومان‌ها دریافت می‌کنند. بنابراین متدها نیز همین کار را انجام می‌دهند. متدها مانند توابع ممکن است صفر یک یا تعداد بیشتری آرگومان داشته باشند. متدها از مقادیر دریافت شده خصوصیّات استفاده می‌نمایند همچنین متدها مقادیر خصوصیّات را می‌گویند. آن‌ها این کار را به وسیلة برگرداندن مقادیر به همان صورت که توابع مقادیر را برگشت می‌دهند انجام می‌دهند. متدها می‌توانند به صورت زیر مورد دسترسی قرار گیرند :
objectvariableName.method
بیشتر متدها رفتاری دارند شبیه به توابع و سابروتین‌ها. اگر یک متد به نام GO را در آبجکتی به نام objlesson فراخوانی نمایید و آن یک مقدار را برگرداند می‌توانید مقدار را در یک متغیر مانند زیر ذخیره نمایید :
Myvariable = objlesson .GO
یا مقدار مزبور را بر روی مرورگرتان به صورت زیر نمایش دهید.
Response.write(objlesson.GO)
اگر متد دیگری به نام compute که یک سری آرگون‌های عددی را می‌گیرد می‌توانید نتیجه به دست آمده را بر روی صفحه به صورت زیر بنویسید :
Response.write (objlesson.compute(4.5))
یا
Response.write (objlesson.compute(sngmyNumber))
پس همان طوری که مشاهده می‌کنید فرق زیادی بین یک متد آبجکت و یک تابع وجود ندارد مانند خصوصیّات متدها نیز ممکن است مخفی باشند.
آبجکت‌های پیش ساخته ASP :
• آبجکت‌ Response :
Response برای فرستادن مقدار به خروجی مورد استفاده قرار می‌گیرد. متد write خروجی را به مرورگر کاربران وب ارسال می‌نماید. آبجکت‌ Response همچنین می‌تواند کنترل کند که چه طور و کی اطلاعات فرستاده شوند و کوکی‌ها به عنوان اطلاعات ذخیره‌ای نوشته شوند.
• آبجکت‌ Resquest :
این آبجکت برای گرفتن اطلاعات از client مورد استفاده قرار می‌گیرد وقتی که مرورگر وب سرویس گیرنده تقاضای یک صفحه ویژه را می‌نماید این آبجکت حجمی از اطلاعات را برای سرویس دهنده ارسال می‌کند.
این اطلاعات در داخل آبجکت Request بسته‌بندی می‌شوند. مقداری از این داده‌ها برای صفحه درخواست شده مفید می‌باشند و بقیه ممکن است مفید نباشند آبجکت Request به صفحات اجازه می‌دهد که اطلاعات مورد نیاز خود را دریافت نمایند.
• آبجکت‌ Aplication :
آبجکت Application به منظور اشتراک اطلاعات بین چندین سرویس گیرنده که از یک صفحه بازدید می‌نمایند مورد استفاده قرار می‌گیرد. در ASP واژه Application به همة صفحات با پسوند asp اشاره دارد که در یک دایرکتوری قرار دارند و آن‌ها زیر دایرکتوری آن دایرکتوری می‌باشند. تنها یک نمونه از آبجکت Application در هر Application ایجاد می‌شود.
این آبجکت بین همه سرویس گیرنده‌هایی که به Application دسترسی پیدا می‌کنند به اشتراک گذارده می‌شود.
• آبجکت‌ Session :
یک session به دسترسی یک سرویس گیرنده به یک Application اشاره دارد. بنابراین یک نمونة جدید از آبجکت session برای هر session ایجاد می‌گردد. Session برای حمل اطلاعات مفید می‌باشد و مثل یک سرویس گیرنده بین صفحات حرکت می‌کند. زیرا متغیرهای آبجکت session برای تمام session ثابت باقی می‌ماند. یک صفحه می‌تواند داده‌ها را در داخل مغیر session ذخیره نماید و آن داده می‌تواند به وسیلة صفحات دیگر مورد دسترسی قرار بگیرند.
• آبجکت‌ Server :
آبجکت Server چندین خصوصیّت پایه و متد را فراهم می‌کند. احتمالاً مهم‌ترین آن‌ها متد createobject می‌باشد. متد createobject برای ایجاد یک نمونه از اجزا server به کار می‌رود. کامپوننت‌ها بسته‌های وابسته آبجکت‌ها می‌باشند که شما می‌توانید صفحه‌هایتان از آن‌ها استفاده نمایید. آن‌ها کارهای عادی ASP را ساده‌تر می‌کنند و قدرت زیادی به صفحه‌ها می‌دهند. createobject در ارتباط با مجموعه عباراتی مثل زیر مورد استفاده قرار می‌گیرد :
< % set objInstance = Server.createobject("class.component")%>
خصوصیّت scriptTimeout می‌تواند برای تعیین طول زمانی که اسکریپت قبل از ایجاد یک خطا اجازه اجرا شدن را دارد مورد استفاده قرار گیرد.
< % server.scriptTimeout = 90 % >
این خصوصیّت معیّن می‌کند که اگر اسکریپت بعد از 90 ثانیه هنوز در حال اجرا شدن می‌باشد باید بسته شده و یک پیغام خطا ایجاد گردد.
HTMLEncode و URLEncode دو متدی می‌باشند که عمل کد کردن را به یک رشته انجام می‌دهند.
HTMLEncode در طول رشته حرکت می‌کند و به جای کاراکتر "<" کاراکتر "&Lt;" و به جای کاراکتر ">" کاراکتر "&g&;" را جایگزین می‌نماید.
این عمل سبب می‌شود که مرورگر وب به جای این که tagهای HTML را مورد تفسیر قرار دهد آن‌ها را کلمه به کلمه به صورت متن نمایش دهد. برای مثال :
< % server.HTMLEncode ("< P align = right >") % >
رشتة زیر را برمی‌گرداند.
"&1 t; P align = right & gt;"
که مرورگر وب به جای نمایش tag مربوط به < P align = right > عبارت مزبور را نمایش می‌دهد. این کار وقتی مفید است که شما بخواهید سورس کد HTML مربوط به صفحة خود را مشاهده نمایید.
متد URLEncode عمل کد کردن را بر روی URL صورت می‌دهد. اغلب شما قصد دارید که یک مقدار داده را به صفحات دیگری از همان بخش از URL مورد استفادة کنونی عبور دهید. این عمل از طریق query string صورت می‌گیرد.
کاراکترهای ویژه ampersand (&) مانند معنای مخصوصی را در query string دارند و اگر از آن‌ها در داخل اطلاعاتتان استفاده کنید ایجاد اشکال می‌نماید. با استفاده از متد URLEncode می‌توانید داده‌های مورد نظر را کدگذاری کنید تا داده‌ها به سلامت به عنوان بخشی از query string به جاهای دیگر عبور داده شوند.
متد Mappath یک مسیر مجازی را تبدیل به یک مسیر فیزیکی می‌نماید بنابراین اگر اسکریپ در مسیر :
C:\mypage\www\,server.Mappath("scripts\test.asp")
می‌باشد مقدار برگشتی به صورت :
C:/mypage\www\scripts\test.asp
خواهد بود. آبجکت‌های متنوّعی مانند Filesystemobject ممکن است مسیرهای مجازی نیاز به مسیرهای فیزیکی داشته باشند.
• آبجکت‌ Objectcontext :
آبجکت objectcontext به منظور اتصال ASP و Microsoft transaction مورد استفاده قرار می‌گیرد.
MTS به منظور ساختن سایت‌های وب اندازه‌پذیر مورد استفاده قرار می‌گیرد و کارایی دیگر اجزا را بالا می‌برد این آبجکت‌ یکی از ابزار پیشرفته می‌باشد.
• آبجکت‌ AspError :
آبجکت یک ویژگی جدید در می‌باشد. این آبجکت به شما اجازه می‌دهد تا در مورد خطاهای اسکریپت ایجاد شده در صفحه‌هایتان اطلاعاتی را به دست آورید.
طریقة استفاده از آبجکت Response :
آبجکت Response چیست ؟
آبجکت Response یکی از شش آبجکت پیش ساخته در ASP می‌باشد. آبجکت Response به منظور ارسال خروجی به سرویس گیرنده مورد استفاده قرار می‌گیرد. این خروجی ممکن است متنی نمایشی در پنجره مرورگر یا این‌که چگونگی فرستاده شدن صفحات به سرویس گیرنده و ذخیره شدن آن باشد.

تشریح آبجکت Response :
آبجکت Response به شما اجاه می‌دهد که اطلاعاتتان به مرورگر ارسال شده و چگونگی ارسال اطلاعات به مرورگر را کنترل می‌نماید. این آبجکت دارای چندین متد و خصوصیّت است.
ارسال HTML به مرورگر :
بیشترین کاربرد آبجکت Response ارسال داده به مرورگر وب سرویس گیرنده برای نمایش به عنوان بخشی از یک صفحة وب می‌باشد.
این آبجکت به دو روش این کار را انجام می‌دهد. اوّلین روش استفاده از متد write می‌باشد. روش دیگر استفاده از میانبر < % = … % > است.
Response.Write
بدون این آبجکت ASP بدون استفاده می‌باشد. اگر چه ما همیشه از پرانتزها با Response.write استفاده کرده‌ایم امّا آن‌ها در اصل اختیاری می‌باشند : عبارات Response.write (expression) و Response.write expression معادل هم می‌باشند.
یکی از ویژگی‌های مهم استفاده از Response.write این است که رشته‌ای که در مقابل این آبجکت نوشته می‌شود نمی‌تواند شامل " % > " باشد. اگر می‌خواهید رشته‌ای که شامل " % > " می‌باشد را استفاده نمایید از " % \ > " استفاده کنید از آن جایی که از علامت % > برای نشان دادن پایان یک لاک از کد ASP استفاده می‌کنید گذاردن آن در داخل رشته باعث سردرگمی سیستم می‌شود.
Response.write (" <HR WIDTH = 50% >" )
ایجاد خطا می‌کند زیرا سرویس دهنده علامت " % > " را به عنوان بسته شدن بلاکی از کد ASPفرض می‌کند.
Response.write (" <HR WIDTH = 50% \ > ")
عبارت :
" <HR WIDTH = 50% > "
را به کد HTML می‌نویسد.
فرم‌ها چیستند ؟
وقتی که شما یک صفحة وب را بازدید می‌کنید مرورگرتان بر روی client یک درخواست را برای سرویس دهنده وب برای درخواست یک صفحه وب به خصوص ارسال می‌کند.
سرویس دهنده وب در جواب سند درخواست شده را برای سرویس گیرنده ارسال می‌نماید. وقتی درخواست مربوط به یک صفحه ASP می‌باشد سرویس دهندة وب ابتدا کدهای موجود در صفحة ASP را قبل از ارسال صفحة وب به سرویس گیرندة مورد پردازش قرار می‌دهد. حال اگر ما بخواهیم که صفحة ASP ما بر پایة ورودی کاربر تصمیم‌گیری نماید نیاز به استفاده از فرم‌ها را داریم.
یک فرم دو وظیفه دارد: جمع‌آوری اطلاعات از کاربر و فرستادن آن اطلاعات به یک صفحة وب دیگر برای انجام عمل پردازش بر روی آن‌ها.
بنابراین با استفاده از فرم یک صفحه ASP می‌تواند ورودی‌های کاربر را دریافت نماید و تصمیم‌های برنامه‌ریزی شده‌ای را بر روی آن ورودی‌ها اعمال نماید.
فرم‌ها یک مکانیزم عبور اطلاعات از یک صفحة وب به صفحة دیگر را فراهم نمایند. فرم‌ها همچنین به کاربران اجازة وارد کردن جزئیات اطلاعات را با استفاده از متغیرهای ورودی می‌دهند.

ایجاد فرم‌ها :
ایجاد یک فرم کاری ساده و راحت می‌باشد. این کار تنها نیاز به دو خط از کد HTML دارد.
1 : <FROM METHOD = POST ACTION = "somepage .asp">
2 : </FROM >
• تگ METHOD :
تگ METHOD می‌تواند به GET یا POST تنظیم گردد.
• تگ ACTION :
تگ ACTION تعیین می‌کند که قوتی فرم پر شد چه صفحه‌ای فراخوانی شود. معمولاً در این حالت یک صفحه فراخوانی می‌شود که اطلاعات ورودی کاربر را پردازش می‌نماید.
یک فرم وقتی SUBMIT شده است که کاربر آن را به وسیلة خاتمه دادن به ورود اطلاعات به وسیلة کلید کردن بر روی دکمه تأیید نماید. اگر تنها یک فیلد ورودی در داخل فرم موجود باشد همانند Text box کاربر می‌تواند به سادگی با فشردن کلید Enter فرم را SUBMIT نماید.
عمل Submit فرم‌ها :
با استفاده از یک مرورگر وب استاندارد کاربر می‌تواند در داخل صفحه وب که ئارای یک فرم می‌باشد با وارد کردن اطلاعات به گشت و گذار بپردازد. وقتی کاربر این کار را انجام می‌دهد اطلاعاتی که او در حال تایپ کردن می‌باشد هنوز برای سرویس دهندة وب ارسال نشده است.
این اطلاعات برای سرویس دهنده وب تا زمانی که کاربر به وسیلة کلیک کردن بر روی دکمة submit فرم اطلاعات را تایید ننماید قابل دسترسی نمی‌باشد. کارمان وقتی جالب می‌شود که قادر باشیم تا از روی این اطلاعات ارسال شده به یک صفحة ASP تعیین نماییم که کدام کاربر اطلاعات را داخل فرم وارد کرده و سپس بر روش اطلاعات پردازش را انجام دهیم. تگ <FROM> دارای دو خصوصیّت می‌باشد که به شما اجازه می‌دهد تا بر روی اطلاعات فرستاده شده به خصوصیّت ACTION و خصوصیّت METHOD.
استفاده از خصوصیّت ACTION :
با خصوصیّت ACTION یک فرم می‌توان هر URL معتبری را تنظیم نمود. وقتی کاربر فرم را submit می‌نماید URL تعیین شده در خصوصیّت ACTION فراخوانی می‌گردد و مقادیر موجود در فیلدهای فرم به آن URL ارسال می‌گردند.
 نکته : اجباری در این که خصوصیّت ACTION به یک صفحة ASP تنظیم شود وجود ندارد خصوصیّت ACTION می‌تواند به هر نام صفحة وبی روی سرویس دهندة وب یا به یک اسکریپت بر روی سرویس دهندة دیگر تنظیم شود یا به صورت کامل حذف شود.
توجّه نمایید که اگر شما خصوصیّت ACTION را برای یک فرم تعیین
نکنید وقـتی یـک فـرم را submit می‌کند صفحة فعلی دوباره بارگذاری
می‌شود.
خصوصیّت دو فرم METHOD نام دارد و می‌تواند به GET یا POST تنظیم شود.
METHOD تعیین می‌کند که مقادیر فیلدهای فرم چگونه به صفحة ASPای که در خصوصیّت ACTION فرم تعیین شده است عبور داده شوند.

تفاوت بین GET و POST :
دو راه برای عبور اطلاعات از یک فرم به یک صفحة ASP وجود دارد. اوّلین متد استفاده از query string می‌باشد.
این متد وقتی مورد استفاده قرار می‌گیرد که خصوصیّت METHOD فرم به GET تنظیم گردد. متد دیگر POST اطلاعات کاربر را با استفاده نکردن از query string پنهان می‌کند.
آبجکت SESSION :
آبجکت session یک آبجکت داخلی ASP می‌باشد که برای پایدار نگه‌داشتن شبکه بر مبنای user-by-user طراحی شده است به هر کاربر آبجکت session مخصوص به خودش داده می‌شود.
از آن جایی که هر کاربر آبجکت session مربوط به خودش را دارد داده منحصر به فرد هر کاربر ذخیره می‌شود. این‌که آبجکت session را یک انبار در نظر بگیریم فکر خوبی می‌باشد. وقتی هر کاربر جدیدی وارد سایت می‌شود به انبار خودش وارد می‌شود در سراسر سایت هر صفحه ASP می‌تواند اطلاعات داخل انباری کاربر را دریافت یا وصل نماید.

فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد

تعداد صفحات این مقاله 32   صفحه

پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید

دانلودمقاله وب سرویس و ویروسهای اینترنتی

اختصاصی از نیک فایل دانلودمقاله وب سرویس و ویروسهای اینترنتی دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .

اشاره :
کسانی که با صنعت IT آشنایی دارند حتما ً نام وب سرویس را شنیده اند . برای مثال ، بیش از 66 درصد کسانی که در نظر سنجی مجله InfoWorld شرکت کرده بودند بر این توافق داشتند که وب سرویس ها مدل تجاری بعدی اینترنت خواهند بود . به علاوه گروه گارتنر پیش بینی کرده است که وب سرویس ها کارآیی پروژه های IT را تا 30 در صد بالا می برد . اما وب سرویس چیست و چگونه شکل تجارت را در اینترنت تغییر خواهد داد ؟
برای ساده کردن پردازش های تجاری ، برنامه های غیر متمرکز (Enterprise) باید با یکدیگر ارتباط داشته باشند و از داده های اشتراکی یکدیگر استفاده کنند . قبلا ً این کار بوسیله ابداع استاندارد های خصوصی و فرمت داده ها به شکل مورد نیاز هر برنامه انجام می شد . اما دنیای وب و XML – تکنولوژی آزاد برای انتقال دیتا – انتقال اطلاعات بین سیستم ها را افزایش داد . وب سرویس ها نرم افزارهایی هستند که از XML برای انتقال اطلاعات بین نرم افزارهای دیگر از طریق پروتوکول های معمول اینترنتی استفاده می کنند .
به شکل ساده یک وب سرویس از طریق وب اعمالی را انجام می دهد (توابع یا سابروتین ها ) و نتایج را به برنامه دیگری می فرستد . این یعنی برنامه ای در یک کامپیوتر در حال اجراست ، اطلاعاتی را به کامپیوتری می فرستد و از آن درخواست جواب می کند ، برنامه ای که در آن کامپیوتر دوم است کارهای خواسته شده را انجام می دهد و نتیجه را بر روی ساختارهای اینترنتی به برنامه اول بر می گرداند . وب سرویس ها می توانند از پروتکول های زیادی در اینترنت استفاده کنند اما بیشتر از HTTP که مهم ترین آنهاست استفاده می شود .
وب سرویس هر توع کاری می تواند انجام دهد . برای مثال در یک برنامه می تواند آخرین عنوان های اخبار را از وب سرویس Associated Press بگیرد یا یک برنامه مالی می تواند آخرین اخبار و اطلاعات بورس را از وب سرویس بگیرد . کاری که وب سرویس انجام می دهد می تواند به سادگی ضرب 2 عدد یا به پیچیدگی انجام کلیه امور مشترکین یک شرکت باشد .
وب سرویس دارای خواصی است که آن را از دیگر تکنولوژی و مدل های کامپیوتری جدا می کند ، Paul Flessner ، نایب رییس مایکروسافت در dot NET Enterprise Server چندین مشخصه برای وب سرویس در یکی از نوشته هایش ذکر کرده است ، یک ، وب سرویس ها قابل برنامه ریزی هستند . یک وب سرویس کاری که می کند را در خود مخفی نگه می دارد وقتی برنامه ای به آن اطلاعات داد وب سرویس آن را پردازش می کند و در جواب آن اطلاعاتی را به برنامه اصلی بر می گرداند . دوم ، وب سرویس ها بر پایه XML بنا نهاده شده اند . XML
و XML های مبتنی بر SOAP یا Simple Object Access Protocol تکنولوژی هایی هستند که به وب سرویس این امکان را می دهند که با دیگر برنامه ها ارتباط داشته باشد حتی اگر آن برنامه ها در زبانهای مختلف نوشته شده و بر روی سیستم عامل های مختلفی در حال اجرا باشند . همچین وب سرویس ها خود ، خود را توصیف می کنند . به این معنی که کاری را که انجام می دهند و نحوه استفاده از خودشان را توضیح می دهند . این توضیحات به طور کلی در WSDL یا Web Services Description Language نوشته می شود . WSDL یک استاندارد بر مبنای XML است . به علاوه وب سرویس ها قابل شناسایی هستند به این معنی که یرنامه نویس می تواند به دنبال وب سرویس مورد علاقه در دایرکتوری هایی مثل UDDI یا Universal Description , Discovery and Integration جستجو کند . UDDI یکی دیگر از استاندارد های وب سرویس است .
نکات تکنولوژی وب سرویس :
همانطور که در ابتدا توضیح داده شد یکی از دلایل اینکه وب سرویس از دیگر تکنولوژی های موجود مجزا شده است استفاده از XML و بعضی استاندارد های تکنیکی دیگر مانند SOAP ، WSDL و UDDI است . این تکنولوژی های زمینه ارتباط بین برنامه ها را ایجاد می کند به شکلی که مستقل از زبان برنامه نویسی ، سیستم عامل و سخت افزار است .
SOAP یک مکانیزم ارتباطی را بین نرم افزار و وب سرویس ایجاد می کند . WSDL
یک روش یکتا برای توصیف وب سرویس ایجاد می کند و UDDI یک دایرکتوری قابل جستجو برای وب سرویس می سازد . وقتی اینها با هم در یک جا جمع می شود این تکنولوژی ها به برنامه نویس ها اجازه می دهد که برنامه های خود را به عنوان سرویس آماده کنند و بر روی اینترنت قرار دهند .
شکل زیر نقش هر کدام از استاندارد ها را در ساختار وب سرویس نمایش می دهد . در قسمت های بعدی هر کدام از این تکنولوژی ها را بررسی می کنیم .
آدرس شکل :
http://www.1.ir/articles/webservicedesc.htm
XML یا eXtensible Markup Language :
XML یک تکنولوژی است که به شکل گسترده از آن پشتیبانی می شود ، همچنین این تکنولوژی Open است به این معنی که تعلق به شرکت خاصی ندارد . اولین بار در کنسرسیوم WWW یا W3C در سال 1996 برای ساده کردن انتقال دیتا ایجاد شده است . با گسترده شدن استفاده از وب در دهه 90 کم کم محدودیت های HTML مشخص شد .
ضعف HTML در توسعه پذیری ( قابلیت اضافه و کم کردن خواص ) و ضعف آن در توصیف دیتاهایی که درون خود نگهداری می کند برنامه نویسان را از آن نا امید کرد . همچنین مبهم بودن تعاریف آن باعث شد از توسعه یافتن باز بماند . در پاسخ به این اشکالات W3C یک سری امکانات را در جهت توسعه HTML به آن افزود که امکان تغییر ساختار متنهای HTML مهم ترین آن است . این امکان را CSS یا Cascade Style Sheet می نامند .
این توسعه تنها یک راه موقتی بود . باید یک روش استاندارد شده ، توسعه پذیر و داری ساختار قوی ایجاد می شد .
در نتیجه W3C XML را ساخت . XML دارای قدرت و توسعه پذیری SGML یا Standard Generalized Markup Language و سادگی که در ارتباط در وب به آن نیاز دارد است
استقلال اطلاعات یا جدا بودن محتوا از ظاهر یک مشخصه برای XML به حساب می آید . متنهای XML فقط یک دیتا را توصیف می کنند و برنامه ای که XML برای آن قابل درک است – بدون توجه به زبان و سیستم عامل – قادر است به اطلاعات درون فایل XML هر گونه شکلی که مایل است بدهد . متنهای XML حاوی دیتا هستند بدون شکل خاص بنابراین برنامه ای که از آن می خواهد استفاده کند باید بداند که چگونه می خواهد آن اطلاعات را نمایش دهد .
بنابراین نحوه نمایش یک فایل XML در یک PC با PDA و تلفن همراه می تواند متفاوت باشد .
وقتی یک برنامه با متن XML مواجه می شود باید مطمئن باشد که آن متن حاوی دیتای مورد نظر خود است . این اطمینان توسط برنامه هایی با نام XML Parser حاصل می شود . تجزیه کننده ها دستورات متن XML را بررسی می کنند .
همچنین آنها به برنامه کمک می کنند تا متن های XML را تفسیر کند . به صورت اختیاری هر متن XML می تواند به متن دیگری اشاره کند که حاوی ساختار فایل XML اصلی باشد . به آن متن XML دوم DTD یا Document Type Definition گفته می شود .
وقتی فایل XML به DTD اشاره می کند برنامه تجزیه کننده فایل اصلی را با DTD بررسی می کند که آیا به همان ساختاری که در DTD توصیف شده شکل گرفته است یا خیر . اگر یک تجزیه کننده XML بتواند یک متن را به درستی پردازش کند متن XML نیز به شکل صحیحی فرمت شده است .
وقتی که اکثر نرم افزار ها امکانات وبی خود را افزایش دادند این طور به نظر می آید که XML به عنوان یک تکنولوژی جهانی برای فرستادن اطلاعات بین برنامه های انتخاب شود . تمامی برنامه هایی که از XML استفاده می کنند قادر خواهند بود که XML ِ همدیگر را بفهمند . این سطح بالای تطابق بین برنامه ها باعث می شود که XML یک تکنولوژی مناسب برای وب سرویس باشد ، چون بدون اینکه احتیاج به سیستم عامل و سخت افزار یکسان باشد می تواند اطلاعات را جابجا کند .
SOAP یا Simple Object Access Protocol :
SOAP یکی از عمومی ترین استاندارد هایی است که در وب سرویس ها استفاده می شود . طبق شواهد اولین بار توسط DeveloperMentor ، شرکت UserLand و مایکروسافت در سال 1998 ساخته شده و نسخه اول آن در سال 1999 ارایه شده است . آخرین نسخه SOAP ، نسخه 1.2 بود که در دسامبر سال 2001 در W3C ارایه شد . نسخه 1.2 نشان دهنده کار زیاد بر روی آن و نمایانگر اشتیاق زیاد صنعت IT برای استفاده از SOAP و وب سرویس است .
هدف اصلی SOAP ایجاد روش برای فرستادن دیتا بین سیستم هایی است که بر روی شبکه پخش شده اند . وقتی یک برنامه شروع به ارتباط با وب سرویس می کند ، پیغام های SOAP وسیله ای برای ارتباط و انتقال دیتا بین آن دو هستند .
یک پیغام SOAP به وب سرویس فرستاده می شود و یک تابع یا ساب روتین را در آن به اجرا در می آورد به این معنی که این پیغام از وب سرویس تقاضای انجام کاری می کند . وب سرویس نیز از محتوای پیغام SOAP استفاده کرده و عملیات خود را آغاز می کند . در انتها نیز نتایج را با یک پیغام SOAP دیگر به برنامه اصلی می فرستد .
به عنوان یک پروتکول مبتنی بر XML ، SOAP تشکیل شده از یک سری الگو های XMLی است . این الگو ها شکل پیغام های XML را که بر روی شبکه منتقل می شود را مشخص می کند ، مانند نوع دیتا ها و اطلاعاتی که برای طرف مقابل تفسیر کردن متن را آسان کند .
در اصل SOAP برای انتقال دیتا بر روی اینترنت و از طریق پروتکول HTTP طراحی شده است ولی از آن در دیگر مدلها مانند LAN نیز می توان استفاده کرد . وقتی که وب سرویس ها از HTTP استفاده می کنند به راحتی می توانند از Firewall عبور کنند .
یک پیغام SOAP از سه بخش مهم تشکیل شده است : پوشش یا Envelope ، Header ، بدنه یا Body . قسمت پوشش برای بسته بندی کردن کل پیغام به کار می رود . این بخش محتوای پیغام را توصیف و گیرنده آن را مشخص می کند .
بخش بعدی پیغام های SOAP ، Header آن است که یک بخش اختیاری می باشد و مطالبی مانند امنیت و مسیریابی را توضیح می دهد . بدنه پیغام SOAP بخشی است که دیتاهای مورد نظر در آن جای می گیرند .
دیتاها بر مبنای XML هستند و از یک مدل خاص که الگوها (Schemas) آن را توضیح می دهند تبعیت می کنند . این الگو ها به گیرنده کمک می کنند تا متن را به درستی تفسیر کند .
پیغام های SOAP نوسط سرور های SOAP گرفته و تفسیر می شود تا در نتیجه آن ، وب سرویس ها فعال شوند و کار خود را انجام دهند .
برای اینکه از SOAP در وب سرویس استفاده نکنیم از تعداد زیادی پروتکول باید استفاده شود . برای مثال XML-RPC تکنولوژی قدیمی تری بود که همین امکانات را ایجاد می کرد . به هر حال ، خیلی از سازندگان بزرگ نرم افزار SOAP را بر تکنولوژی های دیگر ترجیح دادند .
دلایل زیادی برای انتخاب SOAP وجود دارد که خیلی از آنها درباره پروتکول آن است که فراتر از این متن می باشد . 3 برتری مهم SOAP نسبت به تکنولوژی های دیگر : Simplicity , Extensibility و Interoperability است .
پیغام های SOAP معمولا ً کدهای زیادی ندارند و برای فرستادن و گرفتن آن به نرم افزار های پیچیده نیاز نیست .
SOAP این امکان را به برنامه نویس می دهد تا بنا به نیاز خود آن را تغییر دهد . در آخر بدلیل اینکه SOAP از XML استفاده می کند می تواند بوسیله HTTP اطلاعات را انتقال بدهد بدون اینکه زبان برنامه نویسی ، سیستم عامل و سخت افزار برای آن مهم باشد .
WSDL یا Web Services Description Language :
استاندارد دیگری که نقش اساسی در وب سرویس بازی می کند WSDL است . همانطور که قبلا ً اشاره کردیم یکی از خواص وب سرویس ها توصیف خود آنهاست به این معنی که وب سرویس دارای اطلاعاتی است که نحوه استفاده از آن را توضیح می دهد .
این توضیحات در WSDL نوشته می شود ، متنی به XML که به برنامه ها می گوید این وب سرویس چه اطلاعاتی لازم دارد و چه اطلاعاتی را بر می گرداند .
وقتی که سازندگان نرم افزار برای اولین بار SOAP و دیگر تکنولوژی های وب سرویس را ساختند دریافتند که برنامه ها قبل از اینکه شروع به استفاده از یک وب سرویس بکنند باید اطلاعاتی درباره آن را داشته باشند . اما هر کدام از آن سازندگان برای خودشان روشی برای ایجاد این توضیحات ابداع کردند و باعث شد که وب سرویس ها با هم هماهنگ نباشد .
وقتی IBM و مایکروسافت تصمیم گرفتند تا استاندارد های خود را یکسان کنند WSDL بوجود آمد . در ماه مارس سال 2001 مایکروسافت ، IBM و Ariba نسخه 1.1 را به W3C ارائه کردند . گروهی از W3C بر روی این استاندارد کار کردند و آن را پذیرفتند . هم اکنون این تکنولوژی در دست ساخت است و هنوز کامل نشده . ولی هم اکنون اکثر سازندگان وب سرویس از آن استفاده می کنند .
هر وب سرویسی که بر روی اینترنت قرار می گیرد دارای یک فایل WSDL است که مشخصات ، مکان و نحوه استفاده از وب سرویس را توضیح می دهد .
یک فایل WSDL نوع پیغام هایی که وب سرویس می فرستد و می گیرد را توضیح می دهد مانند پارامترهایی که برنامه صدا زننده برای کار با وب سرویس باید به آن بفرستد . در تئوری یک برنامه در وب برای یافتن وب سرویس مورد نظر خود از روی توضیحات WSDL ها جستجو می کند . در WSDL اطلاعات مربوط به چگونگی ارتباط با وب سرویس بر روی HTTP یا هر پروتکول دیگر نیز وجود دارد .
این مهم است که بدانیم WSDL برای برنامه ها طراحی شده است نه برای خواندن آن توسط انسان . شکل فایلهای WSDL پیچیده به نظر می آید ولی کامپیوترها می توانند آن را بخوانند و نجزیه و تحلیل بکند .
خیلی از نرم افزارهایی که وب سرویس می سازند فایل WSDL مورد نیاز وب سرویس را نیز تولید می کنند بنابراین وقتی برنامه نویس وب سرویس خود را ساخت به شکل خودکار WSDL مورد نیاز با آن نیز ساخته می شود و احتیاجی به آموزش دستورات WSDL برای ساختن و استفاده از وب سرویس نیست .
UDDI یا Universal Description , Discovery and Integration :
سومین استاندارد اصلی وب سرویس ها ، UDDI ، به شرکتها و برنامه نویسان اجازه می دهد تا وب سرویس های خود را بر روی اینترنت معرفی کنند . این استاندارد در اصل بوسیله مایکروسافت ، IBM و Ariba و 50 شرکت بزرگ دیگر ساخته شده است .
با استفاده از UDDI شرکتها می توانند اطلاعات خود را در اختیار شرکت های دیگر قرار بدهند و مدل B2B ایجاد کنند . همان طور که از نام آن مشخص است شرکت ها می توانند وب سرویس خود را معرفی کنند ، با وب سرویس دیگران آشنا شوند و از آن در سیستم های خود استفاده کنند .
این استاندارد جدیدی است و در سال 2000 ساخته شده ، کنسرسیومی از شرکتهای صنعتی در حال کار بر روی آن هستند ؛ نسخه دوم UDDI در ماه ژوئن سال 2001 ارائه شد و نسخه سوم آن در دست ساخت است .
UDDI یک متن مبتنی بر XML را تعریف می کند که در آن شرکت ها توضیحاتی درباره چگونگی کار وب سرویس شرکتشان و امکانات خود می دهند . برای تعریف این اطلاعات از شکل خاصی که در UDDI توضیح داده شده استفاده می شود .
شرکت ها می توانند این اطلاعات را در UDDI شرکت خود نگهداری کنند و تنها به شرکت های مورد نظرشان اجازه دستیابی به آنها را بدهند یا آنها را در مکان عمومی و د اینترنت قرار دهند . بزرگترین و مهمترین پایگاه UDDI ، UDDI Business Registry یا UBR نام دارد و توسط کمیته UDDI طراحی و اجرا شده است . اطلاعات این پایگاه در چهار نقطه نگهداری می شود ، مایکروسافت ، IBM ، SAP و HP . اطلاعاتی که در یکی از چهار پایگاه تغییر کند در سه تای دیگر نیز اعمال می شود .
اطلاعات درون این پایگاه ها شبیه دفترچه تلفن است . White Pages که در آنها اطلاعات تماس شرکت ها و توضیحات متنی آنهاست ، Yellow Pages حاوی اطلاعات طبقه بندی شده شرکتها و اطلاعات درباره توانایی های الکترونیکی آنها می باشد ، Green Pages ، حاوی اطلاعات تکنیکی درباره سرویس های آنها و نحوه پردازش اطلاعات شرکت آنها می باشد .
اطلاعات تجاری و سرویس های شرکت ها کاملا ً طبقه بندی شده است و اجازه می دهد که به راحتی در آنها جستجو کرد . سپس متخصصان IT می توانند از این اطلاعات استفاده کرده و شرکت ها را برای خدمات بهتر به هم متصل کنند . با این شرح UDDI امکان پیاده سازی مدل B2B را ایجاد می کند و شرکتها می توانند از سرویس های یکدیگر استفاده کنند .
شرکت هایی که به UDDI علاقه نشان داده اند قدرت مند هستند و خیلی از آنها از وب سرویس و استاندارد های آن در محصولات خود استفاده می کنند . NTT Communications of Tokyo یکی از شرکت هایی است که در حال اضافه کردن توضیحاتی به ساختار UDDI است . در هر حال شرکت ها هنوز کمی درباره وارد کردن خود در پایگاه های عمومی محتاط هستند . این چیز عجیبی نیست . شرکتها ابتدا این امکانات را فقط برای شرکای خود ایجاد می کنند .
شرکتهای بزرگ نیز برای مدیریت بر سرویس های خود و اشتراک آنها بین قسمت های مختلف از این استاندارد استفاده می کنند . وقتی این استاندارد به حد بلوغ خود برسد و کاربران با آن احساس راحتی بکنند استفاده از آن نیز در مکان های عمومی فراگیر خواهد بود .
این تغییر رویه برای شرکت های بزرگی که B2B را به روش های قدیمی اجرا کرده بودند مشکل است . بعضی نیز اشکال امنیتی بر این روش می گیرند و مایل نیستند اطلاعاتشان را بدهند . اما با گذشت زمان و کامل شدن این تکنولوژی و درک لزوم استفاده از آن شرکت ها چاره ای جز استفاده از آن ندارند .

فرمت این مقاله به صورت Word و با قابلیت ویرایش میباشد

تعداد صفحات این مقاله  25 صفحه

پس از پرداخت ، میتوانید مقاله را به صورت انلاین دانلود کنید