لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 11
بازیهای محلی:
بازیها ، نشانه هایی از حیات فرهنگی جامعه به شمار می آیند. در سرزمین کهن سال ایران ، بازیهای سنتی از تنوع و گستردگی برخوردار بوده و این گوناگونی نشانگر ژرفا و غنای جامعه است. تغییر در شیوه های زندگی ، گسترش شهرنشینی وفق آوری های نوین بسیاری از بازیهای سنتی را یا منسوخ کرده یا دچار تغییراتی کرده است. اوقات فراغت زندگی امروز دیگر با این بازی ها سپری می شود. با این همه بازی ها و ورزش های سنتی تمام شرایط لازم را برای احساس آزادی و لذت بردن از بازی های خود انگیخته را دارا بوده و به عنوان یکی از مواریث فرهنگی نشانة ادامة حیات معنوی جامعه هستند که بعضی از این بازیها بعنوان سرگرمی در نقاط روستایی متداول می باشند.
قایم موشک:
این بازی در تمام نقاط ایران رایج بوده و درکرمان نیز انواع این بازی با نامهای «دَستِکی» ، «مُلابِرَس» و «قایم موشک» بازی می شود.
یکی از بازیکنان سر می گذارد (چشمان خود را می بندد) و بقیه در جایی پنهان می شوند. بعد از پنهان شدن بازیکنان ، «سرگذار» فریاد می زند:«بِرَس» و پس از آن به دنبال پیدا کردن بازیکنان می رود. اگر او بتواند کسی را پیدا کرده و دستگیر کند ، بازیکن گرفتار شده باید سر بگذارد. بازی به همین ترتیب ادامه می یابد.
ماچلوس:
بازیکنان به دو گروه تقسیم می شوند. یک گروه (گروه بالا) دور دایره ای که با آب ویا هر چیزی دیگری روی زمین کشیده اند ، می ایستند و گروه دیگر در وسط دایره قرار می گیرند. یک نفر از گروه بالا گرگ می شود و پای خود را بلند کرده و به صورت «لی لی» دنبال افراد وسط دایره می دود. گرگ دستش را به هر کدام از آنها بزند ، آن بازیکن سوخته و کنار می رود. وقتی همه سوختند ، دو گروه جای خود را با هم عوض می کنند. این بازی را به صورت دونفره هم می توان انجام داد.
چوگو (چوب و توپ) (گوبازی):
این بازی در فضای باز در دو گروه مساوی (حداقل شش نفره) اجرا شده و ابزار آن تعدادی توپ پشمی و چوب گردی به قطر 5 سانتیمتر و طول یک متر است.
دو نفر سردسته به نام «سَلار» انتخاب می شود و این دو سردسته یارگیری می کنند. نقطه ای را به عنوان محل شروع بازی مسخص می کنند و در فاصلة چهل متری آن ، جایی را به نام «دَک» انتخاب می کنند. سپس به روش «برانداختن» مشخص می کنند کدام گروه باید بازی را آغاز کند. گروه برنده ، توپ را دراختیار می گیرد و گروه بازنده در داخل زمین جای می گیرد. از گروه بازنده یک نفر به نقطه ای شروع بازی که گروه برنده از آنجا توپ را پرتاپ می کند ، می رود تا توپ را به زنندة توپ پاس دهد. بازیکن گروه برنده که چوب در دست دارد ، باید توپی را که بازیکن گروه بازنده به او پاس داده است ، با چوب بزند و بازیکنان گروه پایین تلاش می کنند بی آنکه توپ به زمین اصابت کند آن را در هوا بگیرند. اگر موفق شوند جای دوگروه عوض می شود. بازیکنی که توپ را با چوب زده است باید بلافاصله با حالت دویدن خود را به «دک» برساند و برگردد. در این فاصله افراد گروه پایین که توپ را به دست آورده اند ، سعی می کنند او را بزنند که اگر موفق شوند جای دو گروه عوض می شود. ولی اگر گروه بازنده نتواند دونده را بزند ، نوبت به یک نفر دیگر از اعضای همان گروه می رسد که توپ را با چوب بزند.
چوب بازی (ترکه بازی):
این بازی در مجالس جشن و عروسی اجرا می شود. ابزار بازی یک عدد چوب بلند و کلفت 2 یا 3 متری , یک عدد چوب کوتاه و نازک ، طبل و شیپور است.
بازی بدین صورت است که : طبل و شیپور نواخته می شود و دو بازیکن به میدان می آیند. یکی چوب بلند و دیگری چوب کوتاه را در دست می گیرد. برای گرم شدن مدتی حرکات نمایشی انجام می دهند. پس از آن بازیکنی که چوب بلند در دست دارد آن را در زمین فرو می کند ودیگری سعی می کند با چوب کوتاه خود به پای او بزند و بازیکن مقابل طبعاً جاخالی می کند. هرگاه چوب به پای بازیکن بخورد ، بازیکنی که چوب را زده ، چوب بلند را تصاحب می کند و با آن به بازی ادامه می دهد ، درغیراینصورت بازی به همان شکل ادامه می یابد. این بازی گاه رنگ خشونت به خود می گیرد ولی آنچه مورد تشویق حضار قرار می گیرد ، بیشتر حرکات زیبای طرفین است نه عملیات خشن آنها.
شترسواری:
در عروسی ها و جشن ها اجرا می شود.
شترسواران از محل شروع مسابقه حرکت کرده و به سرعت خود را به مقصد تعیین شده ، می رسانند. در مسابقه اصلی مسافتی که باید طی شود ، معمولاً کمتر از 5 کیلومتر نیست. این مسابقه در مقابل تماشاگران زیادی انجام می شود.
طناب کشی:
بازیهای محلی
