این مطلب از مطالب آزاد موجود در اینترنت جمع آوری شده است و در مورد انواع درد در دیوان حکیم سنایی و در 21 صفحه می باشد و در زیر قسمتی از متن آورده شده است :چکیده:
عنوان این مقاله انواع درد در دیوان سنایی» است.بخش گسترده ای از شعر و ادب ما بیان دردها و رنج هاست و درد و اندوه مردم را شاعران و ادیبان، به دلیل روح حساس و طبع و ذوق لطیف، بهتر از دیگران می¬توانند بیان کنند و زبان حال عموم گردند. درد و رنج هایی که در اشعار شاعران دیده می¬شود، متفاوت است و هر یک، زبان و بیانی خاص می¬طلبد. «درد»، در معنی الم روحی که در ادبیّات، اصالتی بی¬چون و چرا دارد؛ نزد نویسندگان و شعرای متمایل به صوفیّه، خصوصاً حکیم سنایی، آمادگی روحی برای پذیرش امور ذوقی و حقایق روحانی و هر آن چیزی است که می¬تواند انگیزه¬ی حرکت سالک، به سوی مقصود گردد. گاهی نیز در دیوان حکیم سنایی، در معنای عشق به کار رفته است. درد در دیوان وی انواع مختلف دارد: دردهای شخصی، اجتماعی، سیاسی، دینی، مذهبی، فلسفی، عرفانی و عاشقانه، که حکیم سنایی، با بیانی زیبا و دلنشین به آنها پرداخته و هر یک جلوه¬ای خاصی، به سروده¬¬های وی بخشیده است. سنایی مبتکر شعر سیاسی و اجتماعی، در قالب زهد و عرفان و اخلاق است. وی چون روشنفکری دردمند، نگران انحرافات فردی، اجتماعی، سیاسی جامعه¬ی خویش بوده، به همین دلیل، او را بزرگترین سراینده¬ی «شعر اجتماعی» دانسته¬اند، که چون منتقدی اجتماعی و سیاسی از دردهای جامعه¬ی خویش می¬نالد و با شجاعت، با بیداد زمانه می¬ستیزد. تصوّف سنایی، رنگ دین به خود می¬گیرد و حماسه¬ی صوفیانه، از سنایی آغاز می¬گردد که می¬توان او را قافله سالار شعر صوفیانه دانست. شعری که بیان دردهای مردم، با آمیزه¬ای از همه¬ی سایه های روحی و فرهنگی آنهاست.
کلید واژه¬ها: درد، انواع، دیوان سنایی
مقدمه
ناصب رایات یکتایی، ابوالمجد مجدودبن آدم سنایی، که اصلش از غزنین است، بی‌تردید، یکی از بزرگترین شاعران زبان و ادبیات فارسی و از جمله گویندگانی است که در تغییر سبک شعر فارسی ایجاد و تنوّع و تجدّد در آن مؤثر بوده و آثار او منشأ تحولات شگرفی، در سخن گویندگان بعد از وی شده است. اشعار و آثار سنایی، مربوط به دو مرحله از زندگی اوست. در مرحله‌ی نخستین، سنایی شاعری است درباری و لهوپیشه، چون اکثر شعرای آن روز، در این دوره، شعر سنایی اگر چه استادانه و مقرون به لطف و مهارت است، لیکن به شدّت متأثر از سبک استادان مقدم بر وی است. در دوره‌ی دوم زندگانی شاعر، که دوره‌ی تغییر حال و تکامل معنوی اوست. شاعر، در این دوره، مدتی را در سیر آفاق و انفس گذرانده و چندی با رجال بزرگ خراسان، معاشرت داشته و مدّتی را در خدمت مشایخ جلیل، زانوی تلمّذ بر زمین زده و دیگر، گاهی در تفکّر و تأمل به سر برده است و مایه‌ی علمی‌خود را از این راهها، تکامل داده و با افکار نو و اندیشه‌های دینی و عرفانی، همراه کرده است. از این میان سنخ فکری جدید و شیوه‌ی شاعری تازه‌ی خود را پدید آورده است و در قصاید و غزلیات و قلندریّات و ترجیعات متعدد، نشان داده است و به همان سبک شناخته و معروف شده است.
انواع درد در دیوان حکیم سنایی