29 مهرماه 1382
این توافق میان ایران از یک سو و انگلیس، فرانسه و آلمان از سوی دیگر در تهران امضاء شد.
تعهدات ایران:
تعهد به رژیم عدم اشاعه هسته ای (شامل معاهده هایی که ایران عضو آن نیست)
امضای پروتکل الحاقی
آغاز فرآیند تصویب پروتکل الحاقی
اجرای پروتکل الحاقی (همکاری با آژانس مطابق با پروتکل)
تعلیق همه فعالیت های غنی سازی اورانیوم (بر اساس تعریف آژانس) شامل:
فعالیت یا آزمایش سانتریفیوژها با یا بدون مواد هسته ای
نصب سانتریفیوژها
غنی سازی لیزری
تأسیسات جداسازی ایزوتوپی (ساخت یا آزمایش)
تأسیسات بازفرآوری (ساخت یا فعالیت)
تعهدات سه کشور اروپایی:
شناسایی حق ایران در برخورداری از استفاده صلح آمیز از انرژی هسته ای مطابق معاهده ان پی تی
حل و فصل وضعیت کنونی توسط شورای حکام در صورت تأیید اجرای کامل تعهدات ایران توسط مدیرکل آژانس
تأیید انتظار ایران برای دستیابی آسان تر به فناوری مدرن و اقلام در حوزه های مختلف مشروط به رفع نگرانی های بین المللی از جمله رفع نگرانی سه کشور اروپائی
نکته:
سه کشور اروپایی همه درخواست های خود از ایران طبق توافق سعدآباد را به قطعنامه شورای حکام تبدیل نمودند، اما تعهدهای خود در این سند هرچند بی اهمیت را در قطعنامه درج نکردند، لذا عملا تعهدهای دوجانبه ایران به تعهدهای بین المللی تبدیل شد.
تعهدات ایران اجرایی و فوری و در مقابل تعهدات سه کشور کلی، نامشخص و فاقد قید لازم الاجرا بود.
برای رفع نگرانی 3 کشور معیاری مشخص ذکر نشده و زمان بندی و محدودیتی وجود ندارد.