دیوان سلمان ساوجی
سلمان ساوجی بعد از خواجه حافظ شیرازی بزرگ‌ترین سخنسرای سده هشتم هجری است که مخصوصا در قصیده و غزل بر همه شاعران هم‌زمان خود برتری دارد و این برتری به اندازه‌ای است که برخی او را از قصیده‌سرایان طراز اول دانسته‌اند و این امر با دقت در قصاید وی به‌خوبی نمایان است. خواجه جمال الدین سلمان ابن خواجه علاءالدین محمد مشهور به سلمان ساوجی در دههٔ اول قرن هشتم هجری در ساوه متولد شد. وی ابتدا در خدمت خواجه غیاث الدین محمد و سلطان ابوسعید بهادر خان بوده و پس ازبر هم خوردن اساس سلطنت ایلخانان واقعی به خدمت امرای جلایر پیوست. دلشاد خاتون همسر شیخ حسن بزرگ نسبت به سلمان کمال توجه و محبت را داشت و تربیت فرزندش سلطان اویس را به او واگذار کرد. وی در اواخر عمر منزوی شد و به زادگاه خود بازگشت و در همانجا در سال ۷۷۸ هجری قمری دار فانی را وداع گفت. از وی علاوه بر دیوان قصاید و غزلیات و مقطعات، دو مثنوی به نام "جمشید و خورشید" و "فراقنامه" به جای مانده است. دیوان او نزدیک به دوازده هزار بیت قصیده و غزل و قطعه و رباعی و مثنوی و ترکیب‌بند و ترجیع‌بند دارد و در تمام آنها استادی خود را نشان داده است. شیوایی بیان و شیرینی کلام او در سراسر دیوان وی دیده می‌شود.
دیوان سلمان ساوجی