دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 26
فصل اول :
بررسی وضع موجود
جایگاه و موقعیت منطقه
منطقه پنج در جنوب غربی اصفهان و در دامنه های شمالی کوه صفه قرار گرفته است. این منطقه از شمال به رودخانه زاینده رود و معابر حاشیه آن یعنی بلوار های ملت، سعدی و عبدالله خان،از شرق به خیابان چهارباغ بالا، از غرب به ادامه بلوار عبدالله خان و خیابان ورودی شهرک امیر حمزه و از جنوب به خیابان کمکی ارتش محدود است. بر اساس تقسیمات طرح جامع این منطقه جزو محدوده،مرکزی، مرکزی شهر ئ یکی از مناطق ششگانه آن به شمار می رود. مساحت این منطقه بنا به محاسبات طرح تفصیلی معادل 8/893 هکتار و برابر 57/6 درصد مساحت شهر اصفهان و 1/11 درصد مساحت محدوده مرکزی آن است. منطقه پنج کوچکترین منطقه در محدوده مرکزی اصفهان به شمار می رود.
به لحاظ ساختار کالبدی، اجتماعی و اقتصادی ویژه، این منطقه جزو فضاهای با اهمیت و خاص شهر اصفهان به شمار می رود. از جمله خصوصیات مهم منطقه در برگرفتن مهمترین محور شهری اصفهان (چهارباغ بالا) و قسمتی از منطقه تاریخی اصفهان از جمله جلفا و بخش قابل ملاحظه ای از بناهای تاریخی شهر در این منطقه،مجاورت با یکی از دو دانشگاه بزرگ اصفهان،همجواری با کوه صفه به عنوان نقطه پایانی محور تاریخی شهر که در حال حاضر یکی از چند گردشگاه مهم شهر نیز محسوب می گردد، همجواری با زاینده رود و برخورداری از فضاهای تنفسی و گردشگاهی حاشیه آن و نیز وجود یک سیستم ارتباطی نسبتا گسترده و منضبت است.
مجموعه این شرایط و سایر ویژگی ها،تصویر تقریبا منسجم و یکپارچه ای را از منطقه به نمایش گذاشته است که نشانگر رشد و توسعه همپای این منطقه با شهر است این پیوند و عدم انفصال باعث گردیده،منطقه پنج جزیی جدایی ناپذیر از هسته اصلی شهر تصور گردد.
نقشه شماره 1 موقعیت منطقه را در شهر نشان می دهد.
2-1- تقسیمات منطقه 1-2-1- قطعه ها
بر اساس تقسیم بندی طرح جامع، منطقه پنج به سه قطعه شهری تقسیم
گردیده است. محدوده این قطعات را معابر اصلی به شرح جدول شماره 1
تشکیل می دهد.
جدول شماره 1- موقعیت و مساحت قطعه های منطقه پنج
خصوصیات مشخص قطعه های منطقه را به صورت زیر می توان خلاصه کرد :
الف- قطعه 1-5 با مساحت 43/295 هکتار کوچکترین قطعه منطقه به شمار می رود. این قطعه به واسطه در برگرفتن خیابان چهارباغ بالا به عنوان مهمترین محور شهری اصفهان و خیابان حکیم نظامی به عنوان دومین محور شهری شمالی- جنوبی و در بر گرفتن قسمتی از محوطه های تاریخی منطقه همجواری با دانشگاه اصفهان و داشتن موقعیت مرکزی نسبت به کل شهر دارای اهمیت بیشتری نسبت به دو قطعه دیگر منطقه است. این قطعه به دلیل داشتن هویت مشخص شهری- تاریخی، برخورداری از بافت مطلوبتر همچنین برخورداری از سطوح خدماتی نسبتا بالا قسمتی از باارزش ترین اراضی شهر را در خود جای داده و دارای موقعیت ویژه ای است.
ب- قطعه 2-5،با مساحتی معادل 5/332 هکتار وسیعترین قطعه منطقه پنج است. محله های شمالی این قطعه عمدتا مربوط به دوران صفویه بوده و متاثر از شیوه شهر سازی همان دوران هستند. اما محله های جنوبی با قدمت کمتر، عمدتا هسته ای روستایی هستند که در دوران قاجاریه و بعد از ان به شهر ملحق شده اند. این محله ها دارای بافتی متراکم و فشرده هستند.
علاوه بر این فرهنگ خاص ساکنان این محله ها ( ارامنه) نیز در چگونگی پیدایش و رشد و شکل گیری محله های قدیمی این منطقه تاثیر بسزایی داشته است.
ج- قطعه 3- 5 قطعه غربی منطقه است و سهم عمده ای از اراضی بایر باغ و مزروعی منطقه در آن جای گرفته است. شبکه معابر در این قطعه به استثنای قسمت های شمالی آن،وضعیت مناسبی ندارد. کمبود سطوح خدماتی به خصوص در محله های جنوبی کاملا محسوس است به طور کلی این قطعه، نسبت به دو قطعه دیگر به لحاظ کاربری های خدمات عمومی کمبودهای اساسی دارد. نقشه شماره 2، موقعیت قطعه های شهری منطقه پنج را نشان می دهد.
2-2-1- محله ها
طرح جامع، هسته های اصلی اکثر محله های این منطقه را به استثنای محله های حاشیه ای آن ( غرب بلوار سیمین و جنوب بلوار کشاورز) تعیین کرده است. طرح تفصیلی علاوه بر بررسی و شناسایی این محله ها که عمدتا جزو محله های جدید شهر محسوب می شوند، محدوده دقیق محله های موجود را با توجه به طرز تلقی ساکنان از مرز محله ها، نحوه قرار گیری دسترسی های موجود و فاصله واحدهای مسکونی از مراکز خدماتی با مقیاس محله ای و غیره تعیین کرده است. محله های قدیمی منطقه پنج هماهنگ و همپا با رشد شهر در دوره های مختلف تاریخی شکل گرفته و تکامل یافته اند. در دو دهه اخیر به دلیل تغییرات ساختاری در وضعیت اقتصادی- اجتماعی شهر یکپارچگی،انسجام و نظم کالبدی و اجتماعی این محله ها تضعیف شده است. بررسی نظام محله ای در این منطقه نشان می دهد که ساخت و سازهای جدید دارای ساختاری منسجم و کامل نبوده و به عنوان یک محله به لحاظ کالبدی مرز مشخصی ندارد و از مرکز محله شاخص و جانمایی صحیح خدمات برخوردار نیستند.
توجه به این نکته ضروری است که علی رغم این تغییرات سیستم محله ای در بعضی از محله های قدیمی حفظ شده است. که برین اساس تعداد 35 محله در منطقه پنج شناسایی شده است .اسامی و موقعیت این محله ها در نقشه شماره 3 آمده است.
3-1- جمعیت و تراکم 1-3-1- کل منطقه
طبق سرشماری عمومی نفوس و مسکن مرکز آمار ایران در سال 1365 جمعیت کل شهر اصفهان برابر 1012193 نفر و جمعیت منطقه پنج معادل 99571 نفر محاسبه شده است. سهم جمعیتی منطقه از کل شهر 8/9 درصد است. تراکم ناخالص جمعیت در این منطقه برابر 111 نفر در هکتار و تراکم خالص ان 206 نفر در هکتار است.
2-3-1- قطعه ها
تفکیک جمعیت 99071 نفری در منطقه پنج بر حسب قطعه های شهری نشان می دهد که قطعه 2-5 که دارای موقعیت مرکزی است با بیشترین مساحت بیشترین جمعیت ( معادل 38221) را نیز دارد. جمعیت دو قطعه دیگر به ترتیب برابر 23625 نفر در قطعه 5-1 و 37225 نفر در قطعه 3-5 است.
تراکمهای جمعیتی قطعه های سه گانه منطقه بین 91 تا 123 نفر در هکتار تغییر نشان می دهد کمترین جمعیت تراکم جمعیتی مربوط به قطعه1-5 است که این امر به دلیل تمرکز بالای خدمات شهری و محوطه های غیر مسکونی که بخش وسیعی از مساحت قطعه را در بر گرفته، روی داده است. در مقابل بالاترین تراکم جمعیت مربوط به قطعه 3-5 و برابر 123 نفر در هکتار است که به دلیل کوچک بودن و فشردگی واحدهای مسکونی و محدود بودن سطوح خدمات عمومی است.
4-1- کاربری اراضی 1-4-1- سطوح شهری و سطوح آزاد کاربریها
منطقه پنج جزو مناطق با بافت نسبتا پر شهری محسوب می شود. بررسی سطوح ساخته شده (سطح شهری) و سطوح ساخته نشده ( سطوح آزاد) کاربری ها، مندرج در جدول شماره 3 پر بودن بافت این منطقه را روشنتر می سازد.
جدول شماره 3- سطوح شهری و آزاد کاربری های منطقه پنج
بر اساس جدول شماره 3 از 8/893 هکتار مساحت کل منطقه پنج، 2/816 هکتار را سطوح کاربری های شهری و 6/77 هکتار را سطوح آزاد به خود اختصاص داده اند. توجه به سطح ناچیز سطوح آزاد منطقه که معادل 6/8 درصد سطح کل منطقه است و مقایسه آن با رقم 9/29 درصد اشغال شده توسط سطوح آزاد در شهر، بافت کاملا پر این منطقه را نشان می دهد.
همانطور که در جدول ملاحظه می شود، با وجود که کاربری های شهری برابر 4/91 درصد سطح کل منطقه را به خود اختصاص داده اند،سهم کاربری های خدماتی تنها 5/6 درصد آن را در برگرفته است. توجه به این رقم به خصوص در مقایسه با سهم کابریهای خدماتی محدوده، مرکزی شهر که معادل 2/11 درصد است، کمبود سطوح خدماتی منطقه را به خوبی نشان می دهد این کمبود خدماتی اصولا بایستی با استفاده از سطوح آزاد منطقه رفع گردد. لیکن این سطوح که کاربری های باغ، بایر و مزروعی را شامل می شوند، عمدتا از اندازه و شکل مناسب برای رفع نیازهای خدماتی برخوردار نبوده و اکثرا به صورت قطعات کوچک و پراکنده در داخل بافت های مسکونی