دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 13
بنام خدا
بررسی تاثیر برنامه تمرینی درس تربیت بدنی عمومی (1) بر
میزان قابلیتهای بدنی دانشجویان دختر و پسر دانشگاه آزاد اسلامی واحد مراغه
بهلول قربانیان(
عضو هیات علمی دانشگاه تربیت معلم آذربایجان
چکیده
هدف این پژوهش، بررسی تاثیر برنامه تمرینی واحد تربیت بدنی عمومی (1) بر میزان آمادگیهای بدنی دانشجویان دختر و پسر غیرورزشکار میباشد. در این پژوهش 225 دانشجو (113 پسر و 112 دختر) از رشته‌های مختلف تحصیلی که واحد عمومی تربیت بدنی (1) را انتخاب نموده بودند مورد پژوهش قرار گرفتند. این آزمودنیها در پیش‌آزمونهائی که شامل اندازه‌گیری استقامت قلبی، عروقی (آزمون 12 دقیقه دویدن)، استقامت موضعی عضلات شکم (آزمون دراز و نشست)، چابکی (آزمون 9*4 متر) توان بی‌هوازی (آزمون پرش عمودی)، انعطافپذیری (آزمون نشستن و کشیدن دستها در امتداد پاها)، سرعت (آزمون 45 متر دویدن) بود شرکت کردند. پس از 12 جلسه تمرین آزمون نهائی که اندازه‌گیری آزمونهای اولیه بود تکرار شد. نتایج پیش‌آزمون و پس‌آزمون (آزمون نهایی) از طریق آزمون T همبسته در هر گروه و آزمون T غیر همبسته جهت مقایسه تفاوت میانگین پیش‌آزمون و پس‌آزمون دو گروه با هم بدست آمد. نتایج حاصل از محاسبات آماری نشان میدهد که اختلاف معنیداری در سطح 05/0 = بین میانگین پیش‌آزمون و پس آزمون گروه پسران در فاکتورهای توان بی‌هوازی، استقامت قلبی عروقی و انعطافپذیری وجود دارد و در فاکتورهای سرعت، چابکی، استقامت موضعی عضلات شکم اختلاف معنیدار نمی‌باشد و در گروه دختران بین میانگین پیش‌آزمون و پس‌آزمون در فاکتورهای توان بی‌هوازی، استقامت قلبی و عروقی، انعطافپذیری، چابکی، سرعت، استقامت موضعی عضلات شکم در سطح (05/0 =) تفاوت معنیدار میباشد. همچنین مقایسه اختلاف میانگین‌های پیش‌آزمون و پس‌آزمون در دو گروه نشان میدهد که میزان بهبودی توان بی‌هوازی در پسران بیشتر از دختران بوده و در بقیه فاکتورهای مورد تست میزان بهبودی در دختران بیشتر از پسران بوده است و این اختلاف‌ها از نظر آماری معنیداری میباشند
واژه‌های کلیدی:
تربیت بدنی عمومی (1) ـ آمادگی جسمانی ـ چابکی ـ انعطافپذیری ـ استقامت قلبی عروقی و تنفسی ـ توان بی‌هوازی ـ استقامت موضعی عضلانی.
مقدمه
در دنیای کنونی که پیشرفت تکنولوژی و زندگی ماشینی، فعالیت و حرکت انسانها را محدود کرده است فعالیت بدنی و ورزشی به عنوان یک ابزار قوی در ایجاد تحرک و نشاط و حفظ سلامتی از اهمیت ویژه‌ای برخوردار است. امروز متأسفانه در اکثر کشورها زندگی غیرفعال و ماشینی زمینه بروز بسیاری از بیماریها نظیر بیماریهای قلبی عروقی، چاقی، پوکی استخوان، ناهنجاریهای وضعیتی و ... را مهیا ساخته که این موضوع نه تنها یک مشکل اساسی برای جوامع محسوب میشود بلکه هزینه‌های اقتصادی گزافی را نیز بر جامعه تحمیل میکند. یکی از راهکارهای مهم و کارساز برای ممانعت از چنین وضیعتی پرداختن به فعالیت بدنی و ورزش منظم میباشد که با مهیانمودن بستر برای فعالیت بدنی در جامعه بویژه برای قشر جوان و دانشجو این امر بیشتر تحقق می‌یابد در راستای همین هدف است که واحد تربیت بدنی 1و2 در دانشگاه به صورت اجباری در نظر گرفته شده است تا از این طریق دانشجویان که قشر خلاق و سازنده جامعه و آینده‌ساز کشور هستند از مقوله ورزش و فعالیت بدنی بهره‌مند شده و از اهمیت ورزش و آمادگی جسمانی و تاثیر آن بر عملکرد و کارایی بدن بیشتر آگاه شوند.
مرور ادبیات تحقیق نشان میدهد که صاحب‌نظران معانی گوناگونی را برای واژه آمادگی جسمانی بیان نموده‌اند. عده‌ای آن را به معنای یک وضعیت بهداشتی مناسب و گروهی آن را برخورداری از قابلیت توانایی و حرکتی بهتر می‌دانند.
دکتر گنشل آمادگی جسمانی را کارایی کیفی بدن در فعالیت‌ها به هنگام انجام وظایف محوله بدون احساس خستگی بیش از حد و غیرعادی همچنین بازگشت به حالت اولیه پس از کار سخت جسمانی با استفاده از استراحت معقول و آمادگی جسمانی برای شرکت در فعالیتهای بعدی تعریف میکند (3).
ویلمور آمادگی جسمانی را توانایی انجام فعالیتهای بدنی در سطح متوسط تا بالا بدون ایجاد خستگی زودرس و قابلیت حفظ این توانایی در سراسر زندگی می‌داند. برای دست‌یابی به آمادگی جسمانی مطلوب فاکتورهای عمده‌ای دخیل هستند که در تحقیقات مختلف به بررسی بسیاری از این عوامل پرداخته شده است (14).
هارلی و همکارانش (1991) در تحقیق خود روی مردان سنین دانشگاهی که به مدت 10 هفته (هفته‌ای سه جلسه در هر جلسه 20 دقیقه با شدت 70 درصد حداکثر اکسیژن مصرفی) انجام دادند گزارش نمودند که میزان حداکثر اکسیژن مصرفی و توان بی‌هوازی در این افراد به صورت معنیداری افزایش یافته است (8). شوارتز و همکارانش (1991) در تحقیقی تاثیر یک برنامه استقامتی شش ماهه شامل دویدن و دوچرخه‌سواری را روی مردان سالم جوان (4/22/28 ساله) و مردان مسن (8/55/6 ساله) انجام دادند و به این نتیجه رسیدند که توان بی‌هوازی مردان جوان به میزان 18 درصد و مردان مسن 22 درصد افزایش یافته است (12). در همین راستا شارپ و همکارانش (1989) در تحقیق اثر هفت هفته تمرین (5 جلسه در هفته 90 دقیقه) با دوچرخه کارسنج را روی سازگاریهای بی‌هوازی 10 دانشجوی مرد مورد مطالعه قرار دادند و به این نتیجه دست یافتند که عملکرد بی‌هوازی آزمودنیها از 564 وات به 657 وات افزایش یافته است (13). همچنین مک کوایر و همکارانش (1989) تاثیر یک فصل تمرین را بر توان بی‌هوازی 5 شناگر جوان آمریکایی (با میانگین سنی 7/15 سال) را مورد مطالعه قرار داده و نشان دادند که توان بی‌هوازی آزمودنیها از 78/7 وات به 30/18 هر کیلوگرم وزن بدن افزایش یافته است (11).
تی اچ مرسر و همکارانش (1995) در تحقیقی که روی بازیکنان حرفه‌ای فوتبال انگلیس انجام داند نشان داند که میزان چابکی این بازیکنان در سط 001/0=P به طور معنیدار بعد از فصل آمادگی نسبت به قبل از آمادگی بهبود یافته است (10).
طهمورث نورایی (1368) در تحقیقی که روی دانشجویان دانشگاه شهید باهنر کرمان که درس تربیت بدنی عمومی (1) را می‌گذراندند انجام داد نشان داد که در اثر فعالیتهای بدنی اعمال شده در طول 14 جلسه تمرین (یک جلسه در هفته) عوامل آمادگی جسمانی بهبود یافته بطوریکه ضربان قلب استراحت از 76 به 73 ضربه در دقیقه کاهش یافته همچنین میانگین پرش طول جفت از 215 سانتیمتر به 221 سانتیمتر و دراز و نشست از 31 به 36 تا در دقیقه و رکورد تست 9*4 از 85/9 ثانیه به 32/9 ثانیه و زمان دویدن مسافت 1200 متر از 323 ثانیه به 293 ثانیه بهبود یافته است (7). در تحقیق دیگری علیرضا علمیه (1376) به تاثیر تمرینات با وزنه منتخب بر میزان سرعت و چابکی دانشجویان تربیت بدنی دانشگاه تبریز پرداخت و نشان داد که بین تمرین با وزنه و سرعت و چابکی رابطه معنیدار وجود دارد. کریم صالح‌زاده (1377) نیز در تحقیقی روی بازیکنان فوتبال 17ـ16 ساله تاثیر تمرینات قدرتی روی میزان پرش عمودی و چابکی را مورد تحقیق قرار داده و به این نتیجه دست یافته که این تمرینات تاثیر مثبت و معنیداری روی هر دو فاکتور توان بی‌هوازی و سرعت دارد(5).
در تحقیقی دیگر ولی‌اله دبیری روشن (1377) به بررسی تاثیر تمرینات منتخب بر برخی از ویژگیهای ساختاری و فیزیولوژیکی دانشآموزان غیرورزشکار در یک برنامه تمرینی 10 هفته‌ای (یک جلسه 5/1 ساعتی در هفته) پرداخت و به این نتیجه دست یافت که در اثر تمرین توان بی‌هوازی، انعطافپذیری، استقامت قلبی ریوی و سرعت آزمودنیها بهبودی معنیداری داشته است (2). محمدعلی سردار (1378) نیز در تحقیقی که روی 22 نفر از دانشجویان رشته تربیتبدنی دانشگاه فردوسی مشهد انجام داده تاثیر دو روش تمرین آمادگی جسمانی را روی قابلیتهای جسمانی این افراد مورد مطالعه قرار دادند و به این نتیجه دست یافتند که تمرینات ترکیبی در مقایسه با تمرینات منتخب تاثیر بیشتری روی استقامت قلبی عروقی، استقامت موضعی عضلات شکم و توان بی‌هوازی دارد همچنین تمرینات ترکیبی در مقایسه با تمرینات منتخب تاثیر بیشتری روی انعطافپذیری، سرعت، چابکی و استقامت موضعی عضلات کمربند شانه ندارد (3).
روش تحقیق
این پژوهش از نوع مقایسه‌ای و نیمه تجربی بوده و هدف بررسی تاثیر برنامه تمرینی واحد عمومی تربیت بدنی (1) بر روی قابلیتهای جسمانی و حرکتی دانشجویان غیرورزشکار دختر و پسر بوده است.
الف: آزمودنیها
آزمودنیهای این پژوهش شامل 225 دانشجوی دختر و پسر (113 پسر و 112 دختر) دانشگاه آزاد واحد مراغه بودند که درس تربیت بدنی عمومی (1) را انتخاب نموده‌اند (افراد ورزشکار از لیست آزمودنیها کنار گزارده شده‌اند)
ب: متغیرهای تحقیق
1ـ متغیر مستقل:
