لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 36
فهرست و توضیحات:
پیشینه تـهاجم فرهنگى
تهاجم به دانش اندیشه
تاریخچه مدارس جدید
برخورد ایرانیان دلسوز و روشنفکر
دارالفنون
دروس دارالفنون و اساتید آن
جلب ایرانیان به اروپا گامى دیگر
ترجمه کتابها, مقاله ها و جراید بیگانگان
هجوم به فرهنگ
پیشرفت یا وابستگى
ایران و ایرانى از دید غربیها
پى نوشت ها
پیشینه تـهاجم فرهنگى
گفتیم که نگاهى بس کوتاه بر پیشینه تهاجم فرهنگى خواهیم داشت. در سه قسمت گذشته اجمالى از تلاش مزورانه دشمن در جهت مبارزه با ارزشهاى دینى را بازگو نمودیم. در ادامه, این تلاش شوم در هجوم به دانش و هنر را نگاهى خواهیم انداخت. علاقمندیم مجددا یادآور شویم که اینها تنها اشاراتى بس مختصر به حرفهاى بسیارى است که در بررسى پیشینه تهاجم فرهنگى باید گفت و پر واضح است, هدف بیان سو استفاده اى است که دشمن از اهرمهایى چون قانون, مدرسه, نظم و آزادى نموده واهداف استعمارى خویش را بر امثال این امور استوار ساخته است و به عنوان ابزارى در جهت دستیابى مطامع خویش بکار گرفته است.
تهاجم به دانش اندیشه
الف ـ ایجاد مدارس جدید, عامل دیگرى براى هجوم
((با تاسیس مدارس و اقدامات نوع پرورى و بخصوص نثار کردن جهانى کمکهاى درمانى, رفته رفته و به نحو اطمینانآمیزى در قلب توده خامى که به رکود فکرى محکوم است, مى توان تاثیر نمود.))
((تمدن در میان ایشان[ ایرانیان] فقط از طریق تعلیم در مدرسه تعمیم خواهد یافت. رعایت قانون و احترام نسبت به قراردادها و عهود و ایمان به درستى تاسیساتى که این مقاصد را تامین مى کند, میسر خواهد گردید.))
آقاى کرزن وزیر خارجه انگلیس و کارشناس ایران, راه نفوذ غربیها را در چند جمله بالا بدقت و حساب شده, مطرح کرده است:
((براى غارت هستى ایرانیان, راهى جز تعلیم و آموزش آنان به شیوه اى که خود پیشنهاد مى کنند, وجود نداشته است, تا به ایرانیان بیاموزند قانون را باید رعایت کرد, پایبند قراردادها و عهدنامه هاى استعمارى بود, به کارهایى که غربیها مى کنند ایمان داشت و...))
آیا در ایران, مدرسه وجود نداشت که غربیها دلسوزانه درصدد آموزش ایرانیان بر آمدند؟! خواننده جستجوگر پاسخ این سوال را از لابه لاى سخنان آنان بخوبى در خواهد یافت و خود نیز مى داند که مدرسه و تعلیم دانش از قرنها پیش در ایران رایج بوده است. آن زمانى که انگلیس, فرانسه, آمریکا و... در وحشیگرى مطلق به سر مى بردند, تمدن درخشان ایرانى, دنیا را روشن کرده بود.
مسلمانان ایرانى در تمام زمینه هاى علمى, پیشرفتهاى شگفت انگیزى داشته اند و هنوز هم مراکز علمى غربیها خود را از کتابها و رساله هاى دانشمندان ایرانى, بى نیاز نمى بینند.
چه کسى است که نداند اسلام تشویق کننده و ترویج دهنده دانش است؟ مسلمانان, بخصوص ایرانیان براى دانش, اهمیت فراوانى قائل بوده اند. چه کسى است که نداند در آن روزگارى که کرزن و ساموئل گرین و دیگر سردمداران استعمار به فکر ساختن مدرسه و تعلیم ایرانیان بودند, ایران داراى مراکز علمى بسیار گسترده اى بوده و حتى روستاهاى چند خانوارى دور افتاده را نیز شامل مى شده است و تمامى علوم انسانى, علوم دینى, پزشکى, نجوم, فلسفه, ریاضیات, مهندسى و... در حوزه هاى علمیه و در سطح پایین ترى در مکتب خانه ها تدریس مى شده است؟
کرزن در این باره چنین مى نویسد:
((در هر شهر و قصبه ایران, نوعى مدرسه و مکتب وجود دارد; در دهات, ملا و در مسجد, مکتبى وجود دارد که اطفال, الفباى فارسى و مختصرى هم حساب و قرآن یاد مى گیرند... تعلیمات ابتدایى در ایران بسیار کم خرج است و هر کودک ماهانه یک تا سه قران به مکتب مى دهد... در ایران تعلیمات بالاتر یا دبیرستانى با مفهومى که ما در انگلستان داریم, وجود ندارد. تنها نوع تعلیمات متوسطه که براى عموم و آن هم فقط عده محدودى از ایشان وجود دارد, به نام مدرسه یا کالج مذهبى است که اغلب داوطلبان علاقه مند به سه رشته علوم, فقه و پزشکى به آن مى پردازند... در هر شهر نسبتا معتبر یک یا چند تا از این قبیل مراکز درسى هست که بعضى از آنها به وسیله موقوفات, وسائل زندگانى چند برابر عده اى را که جا مى دهند, فراهم دارند.))
بنابراین, مفهوم سخن رهبران استعمارى وتعلیم ایرانیان, روشن خواهد شد. بخصوص اگر به سخنان و نوشته هاى آنان در باره حوزه هاى علمیه, رجوع کنیم:
((به عقیده من در ایران نیز بعید نیست که در صورت آشوب همگانى, دسته منحط ارتجاعى وابسته به طبقه روحانى, اظهار وجود کنند و مآلا جان و مال اروپاییان چندى در خطر بیفتد... ملاها(1) علنا علیه اروپاییان تبلیغات مى کنند و در کوچه و خیابان به آنها ناسزا مى گویند.))
از این قبیل نوشته هاى کرزن پیداست که از چه چیزى رنج مى برده و مدرسه را براى چه مقصودى ایجاد کرده است؟! آیا روحانیون, مخالف تمدن و مدرسه بوده اند یا مخالف ورود بیگانگان و دزدهاى بین المللى؟
آرى روحانى در مقابل افرادى مثل کرزن ایستاد و از فرهنگ اسلامى و میهن خود دفاع کرد. او در حوزه هاى علمیه, درس دیندارى, درس جهاد و دفاع, درس امر به معروف, درس ستیز با ظالم و درس نجاست کفارى چون کرزن را آموخت. آیا چنین دینى انحطاط است؟! آرى از دید آنها انحطاط است, انحطاط و زوال منافع و غارتگریها و چپاولهاى آنان, زوال حکومتهاى دست نشانده و افشاى مهره هاى سرسپرده آنها.
استعمارگران با علم به اینکه حوزه هاى علمیه ایران غیرقابل نفوذند و خطرى جدى براى منافعشان به شمار مى روند, در زمینه جدایى مردم از روحانیت, تلاش بسیار کردند. آنها براى هموار نمودن جاده هاى ترقى!! مدرسه ساختند و تلاش کردند فرهنگ سراپا منحط و حیوانى خود را به مردم تزریق کنند و سپس بدون هیچ زحمتى به غارت ثروت ایران بپردازند. دامنه نفوذ این افکار, چنان وسیع بوده است که بعد از یک قرن, هنوز عوامل آنان سرسختانه از دزدیها و جنایات بى شمارشان دفاع مى کنند و دانشگاههاى آن چنانى را محل علم و عقل و روشنفکرى مى دانند و حوزه ها را مراکز عوام فریبى!
اگر عوام فریبى در منطق عوام فریبان جدید (به مصداق آنکه اگر عوام فریب نیست, چگونه عوام فریبى داند) ایستادگى در مقابل تهاجمات غربى است, باید به آن افتخار کنیم.
تاریخچه مدارس جدید
پیش از آنکه تاریخ ایجاد مدارس به سبک اروپایى را در ایران از نظر بگذرانیم, لازم است سخنان احمد کسروى, کارگزار منافع چپاولگران اروپایى را براى شما خوانندگان بیان کنیم. وى در نوشته خود, عامل رواج تمدن را چنین توصیف کرده است:
((نشان این, نخست رواج روزافزون دبستانهاست.))
سپس در باره موفقیت طرح استعمارى ایجاد مدارس (آموزش شیوه استعمار پذیرى) چنین گزارش مى دهد:
((تا سال 1285 که مظفرالدین شاه مشروطه را داد, دبستان را رواج بسیار یافته, کمتر شهرى بود که یک یا دو دبستان یا بیشتر در آن نباشد. دلبستگى مردم به اینها به جایى رسید که کار به گزافه اندیشى کشید و بسیارى از ایشان پنداشتند که تنها راه چاره دردهاى کشور, همان دبستان است.))
او در لابلاى گزارشهاى این چنینى خود, گوشه و کنایه هایى در زمینه اهانت به روحانیون نوشته که از مقاومت و ستیز آنان با ایجاد مدارس و دبستانها حکایت مى کند.(2)
کسروى و همفکران امروزى او, همواره در یک خط و طبق یک فرمان حرکت کرده اند.
اینان مخالفت روحانیون را با مدارس اروپایى نه براى مخالفت با نفوذ فرهنگ غرب که براى جلب منافع شخصى خود توجیه مى کنند!!
آیا عوام فریبى بالاتر از این تصور مى شود که شخصى به اصطلاح تحصیل کرده! و دانش عقل و حکمت خوانده!! در مخالفت با روحانیت, انگیزه هاى مادرى را به صوررت غیرواقعى مطرح کند؟!
آیا واقعا حوزه هاى علمیه مخالف علمند؟ آیا آنان دانش را انحصارى مى دانند؟ آیا این سخنان را مردم تجربه دیده ایران قبول مى کنند؟ آیا اظهار این گونه سخنان در جمع جوانان و نوجوانانى که گذشته این کشور و توطئه هاى استعمار را با گوشت و پوست خود لمس نکرده اند, معقول است؟ به استناد نوشته آقاى ((اوژن اوبن)) اولین مدرسه در تهران توسط آلیانس اسرائیلى در سال 1888 میلادى (1306قمرى) دایر شد.
سال بعد, آلیانس فرانسوى نیز مدرسه اى دایر کرد. ((اوژن اوبن)), وزیر مختار فرانسه در ایران در این باره چنین مى گوید:
((خدماتى که مدرسه مزبور به ما و دولت ایران ارائه کرده, عبارت است از اینکه تمدن اروپایى را از طریق فرهنگ فرانسوى وارد کشور کرده است.))
همچنان که او نوشته, زبان فرانسه تا کنون نیز زبان علمى رایج در مراکز دانشگاهى ما بوده است.
در کتاب ایران شهر که توسط کمیسیون ملى یونسکو در ایران انتشار یافته, تاریخ اولین مدرسه, سال 1318 قمرى ذکر شده است. احمد کسروى در باره تاریخ اولین مدرسه در ایران بگونه هاى متفاوتى نظر داده است:
((اما دبستان, مى باید بنیادگذار آن حاجى میرزا حسن رشدیه را شماریم... حاجى ملاحسن یکى از ملازادگان تبریز بود و در جوانى به بیروت رفت و در آنجا دبستانها را دید و شیوه آموزگارى آنها را یاد گرفت و چون به تبریز بازگشت بر آن شد که دبستانى به شیوه آنها بنیاد گذارد و در سال 1267 (1305) بود که به این کار پرداخت.))
او در بخش دیگرى, تاریخ ایجاد دبستانها را چنین نوشته است:
((زیرا چنان که گفتیم دبستان در ایران از سال 1275 (1314) آغازید.))
برخى گفته اند: اولین مدرسه دخترانه در تهران توسط خانم ((طوبى آزموده)) تاسیس شد. که چند ماه پس از استقرار مشروطیت بود; گرچه قبل از آن مدرسه ریشارد یوسف خان و مدرسه آمریکاییها و فرانسویها نیز دایر بود, ولى سفیر کبیر فرانسه که اطلاعات او دقیقتر است, چنین مى نویسد:
((از سى سال پیش[ سى سال قبل از تاریخ ]1906 که پاى هیات آمریکایى ارومیه به تبریز باز شده, در معبد ((پرسبیترین))ها(3) بیش از یک صد نفر از پیروان این آیین گرد نمىآیند, ولى مطب رایگان, بیمارستان پانزده تختخوابى و دو باب مدرسه با 190 دانشآموز پسر, 120 دانشآموز دختر, بیشتر ارمنییان را به سوى خود جلب مى کند.))
با این وصف, اولین مدرسه را میرزا حسن رشدیه ایجاد نکرده, بلکه آمریکاییها قبل از او در تبریز, مدرسه داشته اند و چه بسا رشدیه, خود از دانشآموزان مدرسه آمریکاییهاى تبریز بوده که براى تکمیل و ادامه تحصیل به بیروت اعزام شده است.(4)
مطالب ناگفته دیگرى در مورد تاسیس مدارس به سبک اروپایى به منظور تعلیم فرهنگ غرب در سخن آقاى اوژن دیده مى شود که برخى از آنها چنین است:
((عدم حضور مالکان عمده و با نفوذ در زنجان, موجب شده است که بر قدرت معنوى مجتهد بزرگ شهر, ملاقربانعلى زنجانى بسى افزوده شود... با این وجود, از دو سال پیش1904[ م] یک مدرسه با 45 شاگرد در این شهر باز شده و پنج آموزگار به روش اروپایى در آن تدریس مى کنند. مدیر آن, میرزا محمدعلى خان در دارالفنون تهران زبان فرانسه یاد گرفته است.))(5)
((739 کودک در مدرسه هاى دهکده ها [اطراف دریاچه ارومیه] مشغول تحصیلند و از سوى مذهبیون فرانسوى بطور منظم مورد بازدید قرار مى گیرند.))(6)
((لازاریست(7)هاى فرانسه هم در سال 1901.م به تبریز آمده اند, هرچند جامعه کاتولیک منحصر به تعداد معدودى از اروپاییان و چند نفر ارمنى است, ولى مدرسه آنها یک صدوبیست دانشآموز دارد و اکثریت دانشآموزان را فرزندان معلمان تشکیل مى دهند... خواهران نیکوکار... مدرسه اى با 60 دانشآموز اداره مى کنند.))
((آقاى ((ایوله)) در مدرسه لقمانیه, درس مى دهد. این مدرسه در سال 1899 توسط پزشک مخصوص ولیعهد تاسیس گردید.))
((دکتر لقمان الممالک, تحصیلات پزشکى خودرادرفرانسه انجام داده, به یادبود خانمش در کشور ما هزینه نگهدارى مدرسه را که متجاوز از یک صد شاگرد دارد و در مدرسه به زبان فرانسه تدریس مى شود از جیب خود مى پردازد.))(8)
این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید
دانلود تحقیق کامل درمورد پیشینه تـهاجم فرهنگى