مراکز آموزشی از مهمترین تسهیلات شهری محسوب می گردند و تعیین مکان بهینه استقرار مدارس از جمله وظایف برنامه ریزان شهری می باشد. دست یابی به چنین هدفی منوط به شناخت معیارها و ضوابطی است که در مکان یابی این مراکز مورد استفاده قرار می گیرند. بر این اساس ۴ مشخصه: سازگاری، مطلوبیت، ظرفیت و وابستگی که شرایط کیفی استقرار یک فعالیت را مورد ارزیابی قرار می دهند مطرح شده که هر یک در زیر مجموعه خود به ضوابط کمی منتهی می گردد. اعمال ضوابط فوق بر روی داده ها و اطلاعات یک شهر یا منطقه نیازمند بهره گیری از روش علمی و کارآمد می باشد. بدین لحاظ سیستم اطلاعات جغرافیایی یا GIS مورد استفاده قرار گرفته که مختص کار با داده های مکانی و اطلاعات توصیفی مربوط به آنهاست. با استفاده از توابع تحلیل مکانی GIS و براساس ترکیب عوامل و لایه های اطلاعاتی وضعیت موجود استقرار مدارس به لحاظ مناسبت یا عدم تناسب با سایر کاربریهای شهری مورد استفاده قرار گرفته و بهترین نقاط استقرار این مراکز معرفی می شوند.
برای این منظور مدارس ابتدایی منطقه ۷ شهرداری تهران بعنوان نمونه موردی انتخاب شده است. اطلاعات مکانی و داده های توصیفی به ترتیب از نقشه های ۲۰۰۰/۱ واحد TGIS شهر تهران، مرکز آمار ایران و وزارت آموزش و پرورش تهیه شده و اتصال داده های مکانی (نقشه ها) و توصیفی مربوط به آنها با استفاده از نرم افزار Arc/Info صورت گرفته است. سایر تحلیلهای مکانی جهت بررسی وضع موجود استقرار مدارس منطقه با استفاده از نرم افزار ArcView صورت گرفته است. نهایتا با اعمال ضوابط کمی و بر مبنای حریم کاربریهای ناسازگار با فعالیت آموزشی، سه گزینه برای استقرار مدارس پیشنهاد گردیده است که به ترتیب :۸،۷و ۱۳مکان مناسب را در منطقه معرفی می نماید.
پایان نامه مکان یابی مراکز آموزشی با استفاده از روش GIS
