فرمت فایل word: (لینک دانلود پایین صفحه) تعداد صفحات : 33 صفحه
بخشی از متن :
دیگر از مظاهر فصاحت و بلاغت قرآن، «آهنگ مخصوص» است که در خود او وجود دارد.
سخنان ادبا، معمولا یا شعر است یا نثر، قرآن نه شعر است و نه یک نثر معمولی و متعارف، نثری است دارای آهنگ مخصوص به خود، نثری که هنگام تلاوت قاریان قرآن، کاملا در غالب آهنگی قرار می گیرد.
گرچه ما نمی توانیم تعبیر «موسیقی» را که در عرف ما آلوده با مفاهیم منفی است در مورد قرآن به کار بریم، ولی بعضی از نویسندگان معروف عرب، مانند «مصطفی رافعی» در کتاب «اعجاز القرآن» چنین می گوید: «اسلوب و طریقه قرآن، آهنگ و لهجه هایی به وجود می آورد، که هر شنونده ای را وادار به استماع می کرد، و این خود یک نوع موسیقی مخصوص است، که در کلمات موزون دیگر تا آن زمان سابقه نداشته است، این نظم وترتیب در قرآن، وسیله ای بود که طبع عرب را صفا می داد و به طرز جدیدی از نظم و اسلوب سخن آشنا می ساخت که بی سابقه بود»
البته هر نثری را می‌شود با آواز بلند خواند اما آن کسی هم که آهنگها را نمیشناسد میفهمد که اگر این را ساده بخوانند بهتر از آن است که با آواز بخوانند. ولی یک چیز آهنگ پذیر آن چیزی است که وقتی آن را با آهنگ میخوانند آن را بهتر بیان می‌کند تا وقتی که ساده میخوانند.
به این میگویند آهنگپذیری، یعنی آهنگ، آن را بهتر می‌تواند بیان کند از غیر آهنگ. قرآن از طرفی ما میبینیم شعر نیست، چون نه وزن دارد نه قافیه و نه هجاهایش هماهنگ با یکدیگر است.
از نظر محتویات هم، چون شعر اصلا به تخیل بستگی دارد، تخیل در آن نیست، آن تشبیهات و خیالات شاعرانه در آن نیست. قرآن یگانه نثری است آهنگپذیر. همین قرائتهایی که میخوانند کسانی که اهل قرائت هستند با آهنگ میخوانند. حالا شما یک کلام دیگر، خود خطبههای پیغمبر را بیایید با آهنگ بخوانید، اصلا نمیپذیرد.
تحقیق درباره اعجاز قرآن
