لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 12
قسمت اول
مقدمه :
کودکان و نوجوانان همه روزه با کوله بارى از کتاب ، دفتر و خوراکى به مدرسه مى روند تا بتوانند با کسب علم و دانش ، قدم در راه پیشرفت و ترقى گذارند . آنها هر روز مشق مى نویسند ، درس مى خوانند ، در فعالیت هاى گوناگون کلاسى شرکت مى کنند و همه چیز به روال عادى پیش مى رود تا. .. زمانى که امتحانات شروع مى شوند . از آن پس چنان آرامش و راحتى آنان به هم مى ریزد که قدرت تمرکز و توجه بر روى ساده ترین مسائل و مطالب را هم از دست میدهند .
کودکان از ابتداى آغاز دبستان و زمانى که وارد مدرسه مى شوند ، هیچ ترس و دلهره و تصورى درباره امتحان و آزمون هاى کلاسى در ذهن ندارند و اساساً روز امتحان با روزهاى دیگر فرقى برایشان نمى کند . اما ، متاسفانه این والدین ، مربیان و آموزگاران هستند که بچه ها را نسبت به امتحان ، آشفته و پریشان مى کنند ، تا حدى که در سال هاى بعد ، چنان دچار اضطراب امتحان مى شوند ، که از مدرسه رفتن امتناع مى ورزند . مقدار کمى هشدار و ایجاد انگیزه در وجود دانش آموزان موجب برنامه ریزى براى درس خواندن ، افزایش حس مسئولیت و تلاش بیشتر آنان مى شود ، زیرا مى توانند در جهت مثبت از آن استفاده کنند . اما اگر فشار و استرس ایجاد شده بیشتر از حد توان و تحمل آنها باشد ، نتایج ناگوارى در بر خواهد داشت که مى تواند باعث کاهش یادگیرى و علاقه بچه ها به درس و نهایتاً افت تحصیلى آنان شود .
اضطراب امتحان ، حالت تشویش ، نگرانى و هیجان ناخوشایندى است که اغلب دانش آموزان و دانشجویان در ایام امتحانات بدان مبتلا مى شوند . گاهى این اضطراب با سردرد ، سرگیجه ، دل درد ، حالت تهوع ، تپش قلب و
تنگى نفس نیز همراه مى شود .
بسیارى از دانش آموزان قبول دارند زمانى که عمیق تر و دقیق تر درس مى خوانند ، اضطراب کمترى براى امتحان دارند ، زیرا هر چه درباره موضوعى بیشتر مى دانند ، تسلط و اعتماد بیشترى هم نسبت به دانسته هاى شان در خود پیدا مى کنند و با هیجان کمترى بر سر جلسه امتحان حاضر مى شوند . به همین دلیل است که تمامى آموزگاران و مربیان به بچه ها توصیه مى کنند که عادت به مطالعه و تمرین را همواره به صورت رویه زندگى تحصیلى خود قرار دهند . آنها معتقدند اگر دانش آموزان در خواندن ، نوشتن ، حساب کردن و... مهارت فوق العاده اى هم داشته باشند ، باز به سختى مى توانند زحماتى که باید طى یک ترم بر دوش کشند ، یک شبه متحمل شوند . به طور کلى ، اگر بپذیریم که هدف اصلى از امتحان گرفتن ، ایجاد علاقه و انگیزه بیشتر براى یادگیرى بهتر ، ارزیابى میزان پیشرفت دانش آموزان و اصلاح روش هاى تدریس آموزگاران است ، على الاصول نباید موجب ترس و دلهره بچه ها شود . تنها دانش آموزانى از امتحانات و آزمون هاى کلاسى نگران و مضطرب مى شوند که نسبت به توانایى ها و عملکرد خود در طول ترم اعتماد و اطمینان کافى نداشته باشند .
در این جا به بررسى روش هاى ساده اى که والدین و مربیان مى توانند با به کار بردن آنها ، اضطراب امتحان را در بچه ها از بین ببرند ، مى پردازیم :
۱ _ انجام تکالیف درسى ، تمرین حل کردن و.. . باید از ابتداى سال تحصیلى با نظم و جدیت دنبال شود . اگر دانش آموزى در طول ترم تحصیلى خود عملکرد ضعیفى داشته باشد ، تذکر هاى پشت سر هم پدر و مادر در ایام امتحان نه تنها هیچ کمکى به کودک یا نوجوان نمى کند ، بلکه موجب ترس و آشفتگى بیشتر او
هم مى شود .
۲ _ هر گونه سخت گیرى بى مورد و تنبیه دانش آموز به دلیل نگرفتن نمرات عالى ، باعث تشدید اضطراب درونى دانش آموز از درس و مدرسه و امتحان مى شود . راه حل نمرات پایین بچه ها در تنبیه کردن آنها نیست ، بلکه در یافتن راهى است براى رفع علت اصلى آن ، که همانا ضعف یادگیرى کودک است. ۳ _ ترس از شکست و عدم قبولى در دانش آموزانى رشد مى کند که فکر موفقیت و اول شدن ، ذهن آنها را بیش از حد به خود مشغول کرده است . اگر پدر و مادر خواسته ها و معیارهایى دور از توان و استعداد بچه هاى شان داشته باشند ، آنان را چنان نگران و پریشان مى کنند که راه دستیابى به موفقیت برایشان غیر ممکن و سخت جلوه مى کند .
۴ _ هیچ گاه تفاوت هاى فردى بچه ها را نادیده نگیرید و مرتب نمرات آنها را با هم مقایسه نکنید ، زیرا همین امر موجب ناراحتى ، فشار روانى و بدبینى نسبت به یکدیگر در آنها مى شود . براى تشویق بچه ها به درس خواندن مى توان به آنها دلگرمى داد و با حمایت هاى کلامى مثبت خود ، آنها را نسبت به استعدادهاى بالقوه شان آگاه کرد تا بدین ترتیب ، ریشه هاى ترس و اضطراب را - که عامل بسیارى از مشکلات روانى است - در آنها از بین برد .
۵ _ ایجاد آمادگى در بچه ها و فراهم آوردن شرایط و امکاناتى که آنها بتوانند با آرامش و راحتى به مطالعه و درس بپردازند ، مى تواند ترس و اضطراب ناشى از امتحان را کاهش دهد .
۶ _ در مواردى نگرش ها و پیش فرض هاى منفى دانش آموزان درباره نحوه امتحان دادن شان ، به شدت بر روحیه آنها تاثیر مى گذارد و موجب اضطراب بچه ها مى شود . مثل وقتى که دانش آموزى از قبل از امتحان دائم به خود مى گوید : «من هرگز نمى توانم از این امتحان نمره خوبى بگیرم ...» . در صورتى که اگر همین دانش آموز بتواند افکار مثبت و امیدوارکننده را جایگزین ناامیدى و تلقینات منفى اش کند ، قادر خواهد بود با روحیه بهتر و نشاط بیشترى بر سرجلسه امتحان حاضر شود . او مى تواند به خود بگوید: «من این درس را خوب خوانده ام و مطمئنم که مى توانم نمره خوبى از آن بگیرم» . (البته او باید واقعاً درس را خوانده باشد !)
نکاتى که والدین و اطرافیان بچه ها ، باید در ایام امتحانات بدان توجه داشته باشند ، عبارتند از :
• جدولى از برنامه امتحانى فرزندان تان تهیه کنید و به آنها در برنامه ریزى مناسب ، براى مطالعه درس هاى مختلف کمک کنید .
• با تشویق فرزندان تان در انجام تکالیف و تمرین هاى لازم در ایام امتحانات ، به آنها دلگرمى دهید .
• به فرزندان تان کمک کنید تا به تنهایى پاسخ پرسش هاى درسى اش را بیابند . • در صورت نیاز با آموزگار فرزندتان در مورد چگونگى انجام آزمون هاى پایان سال صحبت کنید و اطلاعات لازم را از او بگیرید .
• فرزندان تان را تشویق کنید تا در خانه و یا کلاس پرسش هایى را که نمى دانند ،
بپرسند .
• نقاط ضعف و قوت درسى فرزندان تان را در درس هاى مختلف بشناسید و حتى الامکان درصدد رفع آنها برآیید .
• به فرزندان تان اطمینان دهید که موفقیت آنها براى تان ارزش و اهمیت دارد .
• نسبت به خواب ، خوراک و آرامش روانى فرزندان تان در روزهاى امتحان محتاط و دقیق باشید . دقت داشته باشید ، شب قبل از امتحان بچه ها به موقع بخوابند و صبح ، صبحانه اى مناسب و کافى بخورند . تصور نکنید اگر شب قبل از امتحان تا صبح بیدار بمانند ، مطالب در حافظه شان بهتر جایگزین مى شود . این کار تنها موجب عدم تمرکز و خواب آلودگى آنها در سر جلسه امتحان مى شود .
• خواسته ها و انتظارات خارج از توان بچه ها نداشته باشید .
• به بچه ها بگویید که امتحان تنها وسیله اى براى سنجش موفقیت هاى کلاسى آنان است .
• هیچ گاه ارزش فرزندان تان را با نمراتى که مى گیرند ، نسنجید .
• همیشه درباره امتحان دادن ، مثبت صحبت کنید و بچه ها را از آن نترسانید .
نکاتى که دانش آموزان باید ضمن امتحان ، بدان توجه داشته باشند ، عبارتند از :
• ابتدا تمام سئوالات را به دقت بخوانند .
• پاسخ گویى به سئوالات را از آسان به سخت شروع کنند .
• جواب پرسش ها را با توجه به دانسته ها و معلومات شان بدهند نه بر پایه حدسیات .
• سعى کنند از حاشیه روى پرهیز کنند و تنها اصل پاسخ را بنویسند .
• توجه به زمان داشته باشند و بیش از حد براى یک سئوال وقت نگذارند .
• سئوالاتى را که پاسخى براى آنها ندارند ، کنار بگذارند و به بقیه پرسش ها بپردازند . در صورتى که وقت اضافه داشتند ، مى توانند با تمرکز بر سئوال ، پاسخ آن را پیدا کنند .
• پاسخ هر سئوال را در جاى خودش بنویسند .
• بعد از پایان پاسخ گویى به سئوالات ، در صورت داشتن وقت ، حتماً ورقه شان را یک بار مرور کنند .
در مورد سئوالات چهار گزینه اى:
• ابتدا تمام جواب ها را به دقت بخوانند و سپس جواب درست را علامت بزنند ، شاید پاسخ صحیح ، گزینه چهارم باشد .
• دقت داشته باشند ، هیچ گاه سعى نکنند ارتباطى بین پاسخ هاى صحیح پیدا کنند .
• تنها زمانى که اطمینان دارند پاسخى که اول داده اند اشتباه است ، آن را تغییر دهند .
اختلالات رفتاری دانش آموزان و از آن جمله، اقدام به خودکشی در میان این گروه سنی شاید در همه نقاط دنیا و به دلایل گوناگون رخ دهد، تنها ممکن است کم و کیف آن با هم متفاوت باشد.اعلام آمار ۲۸۳ مورد خودکشی دانش آموزان در شهر تهران طی سال گذشته از سوی مسئولان آموزش و پرورش پرسش هایی را پیش روی همگان قرار می دهد که دلایل شیوع این ناهنجاری و انتخاب گزینه خودکشی از سوی یک دانش آموز، مهمترین آن است.
هر چند آمار دقیقی مبنی بر تعداد موارد خودکشی دانش آموزان در سطح کشور و علل مشخص آن از سوی مسئولان ارائه نمی شود، اما آنچه همه بر آن صحه می گذارند، یک چیز است: «مشکل عدم کسب مهارت های لازم زندگی.» اگرچه دفتر سلامت و تندرستی وزارت آموزش و پرورش، آموزش مهارت های ۱۰ گانه اجتماعی، عاطفی و ارتباطی را تازه به آزمون گذارده و امید دارد تا با برپایی کلاس های موردی و به تعداد محدود در سطح استانها، این مهارت ها را به دانش آموزان بیاموزد، اما نکته اصلی اینجاست که برای پیشگیری از اختلالات رفتاری دانش آموزان، مهارت های زندگی اجتماعی و توان رویارویی با مصائب و مشکلات را چگونه و از چه زمان می بایست به آنها انتقال داد؟«باورم نمی شود. این چه رتبه ای است که آوردی همه امید و آرزوی پدرت این بود که تو در دانشگاه قبول شوی. این همه برایت خرج کردیم. معلم بگیر و کلاس خصوصی ثبت نام کن، آخرش چه شد؟ هیچی! آقا دانشگاه قبول نشده جواب پدرت را خودت می دهی.»
دو ساعتی می شد که پسرک ۱۸ ساله سرکوفت های مادرش را می شنید. می دانست نیم ساعت دیگر همین جملات را از پدرش خواهد شنید. احساس می کرد آینده اش تباه شده است. نه شغلی نه مهارتی، از سربازی برگردد تازه باید از صفر شروع کند. چطور خرج زندگی اش را دربیاورد. غرورش اجازه نمی داد باز هم از پدرش پول بگیرد. به مدیر مدرسه فکر کرد. او هم منتظر رتبه اوست. صورتش را در دستانش جای داد و دردی سنگین را در سینه اش احساس کرد. نمی توانست نفس عمیق بکشد. فقط به تمام شدن این اتفاقات فکر می کرد. فکرهای احمقانه پشت سر هم از ذهنش رد می شد. جرأت اجرا کردنشان را نداشت. هرچه سرکوفت ها بیشتر می شد جسارتش هم بیشتر می شد. در اتاقش را بست منتظر ورود پدرش به خانه شد.
قوطی خالی نوشابه زودتر از خودش به خانه رسید. وقتی آخرین ضربه را در کوچه تنگ و تاریکشان وارد کرد، قوطی به سنگی گیر کرد و به لوله گاز کنار در خورد. دستش را درون جیب شلوارش کرد ولی نیافت. باز هم کلیدش را جا گذاشته بود، می دانست تا پدر و مادرش با آن حال بخواهند بیایند و در باز کنند، نیم ساعتی پشت در خواهد ماند. پایش را روی بست لوله گاز گذاشت و پرید روی لبه دیوار و چند ثانیه بعد در حیاط خانه شان بود. از همان خانه های قدیمی که وسط حیاطش حوض دارد و تعداد زیادی اتاق. به اتاقک کنار حیاط خیره شد، باز هم چراغی کم نور و دودی غلیظ از پشت شیشه مشجر معلوم بود. باقی مانده پاکت فالهایی را که مردم از او نخریده بودند را کنار طاقچه گذاشت. برگشت و پدرش را خمیده و سیاه رنگ در
تحقیق و بررسی در مورد بررسی مشکلات عاطفی روانی