دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه:49
تعریف زباله:
سوزاندن
محاسن سوزاندن زباله
این روش مناسب ترین روش دفع زباله است که
فواید بازیافت
پرسشنامه
تحلیل
نتیجه گیری
ضایعات، بازیافت و «طرحی برای محیط زیست» نقش بازارها و ابزارهای سیاست
1- مقدمه
واقعی نیست.
3-2- سیاست‌ها و بازارها
نرخ بالاتر بازیافت
نابع
سیاست ضایعات جامد باید انگیزه‌های صحیح را برای تصمیمات «دسته بالایی» و «دسته پایینی» فراهم کند.
دسته بالایی، باید تولید طرحی را برای منعکس کردن نگرانی‌های محیطی را تشویق کند. دسته پایینی، باید بازیافت- تغییر دهنده ضایعات جامد را مدفن‌های زباله- را تشویق کند.
انگیزه برای بازیافت کارا، مخاطبانی را در طول دامنه‌ای از مقالات را داراست. ساده‌ترین داده برای مصرف کننده‌هاست تا یک حق‌الزحمه‌ای را برای فروش ضایعات بپردازند، که این منعکس کننده تمام هزینه‌های اجتماعی آن است.
یک نتیجه از ترکیب مالیات و سوبسید بازیافت، اغلب به عنوان یک «سپرده- بازیافت» اشاره شده است، می‌تواند انگیزه‌ها را برای بازیافت فراهم کند و مزیت آن جلوگیری از روبرداری‌های غیرقانونی است.
همچنین دستور ترکیب «مالیات- سوبسید» و حق‌الزحمه مصرفی امکان‌پذیر است.
به طور کلی، حق‌الزحمه مصرفی که خانواده‌ها می‌پردازند و مالیات محیطی که تولید کننده به ازای هر واحد تولید زباله باید بپردازند.
می‌بایست ترکیب شود تا هزینه اجتماعی فروش ضایعات برابر شود. موضوع «دسته بالایی» طرحی برای محیط زیست (DFE) است که اهمیت آن به طور روز افزون برای طرفداران حفط محیط زیست و طراحان سیاستهای محیطی در حال افزایش است.
همان طور که تمرکز سیاستهای آلودگی ناشی است چیزی که به اصطلاح «پایان لوله» نامیده می‌شود، درمانی است برای پیشگیری آلودگی سیاست ضایعات جامد نیز ناشی می‌شود از نگرانی‌های فروش ضایعات که در پشت تصمیمات «دسته‌بالایی» منجر به تولید و فرایند طرج موضوعاتو ایده‌ها می‌شود.
این حرکت در مفهوم «مسئولیت گسترش یافته تولید کننده‌ها» تجلی می‌یابد (EPR) مفهوم آن، مسئولیت‌پذیر کردن تولید کننده از لحاظ جسمانی و مالی برای محصولات در پایان عمر مفیدشان.
قوانین EPR، که اغلب حکم می‌کند که تولید کننده‌ها محصولاتشان را در پایان عمر مفیدشان برای بازیافت پس بگیرند، در مورد بسته بندی، الکترونیک، وسایل خانه و اتومبیل در بسیاری از کشوهاری اروپائی، ژاپن و دیگر کشورها مورد قبول واقع شده است.
«فولرتون» و «وو» اولین کسانی بودند که DFE را در یک مدل اقتصادی قرار دادند. آنها فرض کردند که تولید کننده‌ها یک مبلغی از بسته‌بندی را که با توجه به درجه بازیافت‌پذیری برای محصولاتشان انتخاب می‌کنند، جایی است که بازیافت‌پذیری کسری است از محصول که قابل بازیافت باشد. سپس آنها این مدل را برای سیاستهای مطلوب تحت یک سلطه مفروضات متفاوت درباره از دست دادن بازارها و امکان‌پذیری ابزارهای سیاستی مختلف بررسی کردند.
DFE کارا مشوق‌ها را برای تولید کننده‌ها جهت طراحی محصولاتی که به آسانی بازیافت می‌شوند را ملزوم می‌کند. این چنین مشوق‌هایی توسط بازارهای کاملا عملگرا برای بازیافت‌پذیری تولید می‌شوند، که در آن بازیافت کننده به مصرف کننده یک قیمتی را برای محصولات استفاده شده‌شان با توجه به درجه بازیافت‌پذیری محصولاتشان می‌پردازد. متناوباً این چنین مشوق‌هایی می‌توانستند توسط یک ترکیب «مالیات-سوبسید» فراهم شوند، در صورتی که مالیات‌ها و سوبسیدها برای بازیافت هر محصول خاصی مشتری پسند بودند.
