لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 27
لیشمانیوز
خلاصه:
لیشمانیوز، طیفی از بیماریهای بالینی مختلف است که توسط گونه های جنس Leishmania ایجاد می شود. حداقل 20 گونه ازاین جنس میتواند توسط پشه های خاکی به انسان ، میزبانان مختلف اهلی و وحشی منتقل شود و ایجادلیشمانیوز جلدی، منتشره، جلدی-مخاطی و احشایی بنماید. عامل لیشمانیوز جلدی یا سالک در ایران، گونه های L.major,L.tropica می باشد.
با توجه به اهمیت بیماری لیشمانیوز و اندمیک بودن آن در بیش از 80 کشور جهان، WHO این بیماری را جزو بیماریهای با اولویت از نظر کنترل و مبارزه منظور نموده است. از جمله این برنامه ها درمان قاطع افراد گرفتار به منظور کاستن از آلام و عوارض اجتماعی – روانی بیماری و نیز مورد انواعی که انسان خود مخزن بیماری محسوب میشود که کنترل و پیشگیری از انتشار بیماری می باشد. نظر به مجهول بودن اپتیمم روش درمان بیماری در سالیان گذشته مطالعات مختلفی از سوی محققین در جریان بوده است.
مقدمه:
لیشمانیوز جلدی از بیماریهای بومی ایران است و اصفهان یکی از مناطق هیپراندمیک این بیماری محسوب میشود (1). اگر چه گفته می شود که این بیماری خود به خود خوب شونده است ولی همیشه این گونه نبوده و گاه سیر ضایعه برای سالها ادامه می یابد و عفونت بصورت مزمن باقی می ماند و در اکثر موارد جوشگاهی زشت و بد منظره از خود بر جای می گذارد. لذا درمان این بیماری خصوصاَ در مورد ضایعات صورت لازم است. پس از گذشت سالها از شناخت بیماری مشکل درمان سالک از جمله مسائل طب امروز محسوب میشود زیرا با تمام کوشش های بعمل آمده هنوز درمان قطعی برای بیماری پیدا نشده است (2).
درمانهای مختلفی هم بصورت فیزیکی نظیر کرایوتراپی (2)، ترموتراپی (3)، و هم بصورت شیمیایی مثل درمان با داپسون(4) ، لوامیزول(5)، ریفامپیسین (6)، کتوکونازول (7)، پارامومایسین (8)، ایتراکونازول(9)، امیتین(10)، مپاکرین(11)، آمفوتریسین B (12)، گلوکانتیم(13)، گلوکانتیم و پنتوستام (14و15و16) پیشنهاد شده است.
پیشرفت تدابیر درمنی بیماری انگلی تک یاخته ای یکی از بیشترین زمینه های مورد تحقیق در سالهای اخیر است، گزارشات WHO حاکی ازآن است که خصوصیات بیولوژیکی و بیوشیمیایی تک یاخته های انگلی وارتباط بین میزبان و انگل عمده مسائل، برای طراحی داروهای جدید می باشند که در سالهای آینده میتوانند علیه این بیماری استفاده شوند(17).
معالجه لیشمانیوز جلدی با پنتوستام و آمفوتریسین B پرهزینه و دارای اثرات سمی است و تجویز این داروها ممکن است به اقامت طولانی در بیمارستان نیاز داشته باشند (18). پارامومایسین سولفات (آمینوزیدین) از جمله آنتی بیوتیک هایی است که مکرراَ برای درمان لیشمانیوز جلدی و احشایی استفاده می شود (18).
EL-ON و همکاران وی در طی تحقیقات در فلسطین اشغالی نشان دادند که زخمهای سالک ناشی از لیشمانیا ماژور که با پماد حاوی 15 درصد پارامومایسین (PR) و 12 درصد متیل بنزوتونیوم کلراید (MBCL) در پارافین نرم و سفید برای دو بار در روز به مدت 10 روز تحت درمان قرار گرفتند در مدت 21 تا 30 روز بهبودی کامل حاصل شد (20 و 19).
در سال 1990 Safi.S.H.EL و همکاران وی یک آزمایش دو سویه کور جهت مقایسه اثر غیر سمی پماد پارامومایسین (حاوی 15 درصد پارامومایسین و 25 درصد پارافین نرم وسفید و 25 درصد آب و 35 درصد چربی پنبه) ویک پماد دارونما (Placebo) را در معالجه لیشمانیوز جلدی انجام دادند(21).
مقاله لیشمانیوز
