لینک پرداخت و دانلود در "پایین مطلب"
فرمت فایل: word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحات:80
مقدمه
خداوند عزوجل را بسی سپاسگزارم که به من عنایتی فرمود تا قلم در دست بگیرم و مقدمه ای کوتاه را با توجه به تمام آموخته های خود از این تحقیق بنویسم.
ادبیات درخشان و قدیمی ایران بر هیچ انسان علاقه مند به ادبیات پوشیده نیست. مردم جهان از دیرباز با شاعران نام آور و بزرگ ایران آشنا بوده اند و به همین دلیل کتاب ها و آثار بزرگ و معروف این شعرا به زبان های گوناگون ترجمه شده است. یکی از این بزرگان ملک الشعرای بهار است.
تحقیقی که در دست است شرح حالی از این شاعر نام آور معاصر است. مرحوم استاد ملک الشعرای بهار یکی از نویسندگان و شعرای درجه اول معاصر به شمار می رود. ملک الشعرای بهار سخنوری استاد و پرمایه بود و اشعارش بسیار محکم و رساست و از طراوت و شادابی خاصی برخوردار می باشد. دیوان استاد بهار متجاوز از 40000 بیت شعر یاد شده است که در سبک شعری او مثنوی ها، غزل ها و رباعیات زیبا به چشم می خورد.
در انتها امیدوارم مجموعه این تحقیق مورد توجه و علاقه دوستداران و دانش پژوهان قرار بگیرد و این تحقیق را به تمامی آنانی که صداقتشان در این برهوت بدگمانی و شک چون شبچراغ می درخشد تقدیم می کنم به امید آنکه یاد و خاطره ی همه بزرگان به ویژه بزرگان ادب همیشه زنده و پایدار باشد.
شرح حال بهار
میرزا محمد تقی ملک الشعراء بهار در تاریخ 13 ربیع الاول سال 1304 قمری در شهر مشهد پا به عرصه وجود گذاشت. پدرش حاج میرزا محمد کاظم متخلص به صبوری و ملقب به ملک الشعراء، ابن حاج محمد باقر کاشانی رئیس صنف حریر بافان مشهد و او پسر حاج عبدالقدیر خارا باف ساکن کاشان بوده است.
پدر بهار که در مشهد تولد یافته است حرفه ی پدری و اجدادی را مانند سایر برادران خود دنبال نکرده و در مشهد به تحصیل علوم ادبی علوم ادبی و عربی و زبان فرانسه و فقه پرداخت و شعر را به سبک امیر معزی می گفته و به ساختن قصیده و مسمط و غزل و مثنوی استاد بود لیکن بیشتر اشعار او قصیده است.
مادر بهار از یک خانواده ی تاجر و اصیل گرجستانی است که جد او از معارف گرجستان و از نژاد مسیحیان قفقاز بوده و در جنگ های روس و ایران با جمعی دیگر به وسیله ی عباس میرزا نایب السلطنه به اسارت به ایران آورده شده و به دین اسلام درآمده و مسلمان شد.
ملک الشعراء بهار اصول ادبیات را در نزد پدر آموخته و پس از مرگ پدر که 18 سال بیشتر نداشت، تحصیلات ادبی را نزد مرحوم ادیب نیشابوری از ادبا و شعرای مشهور و سایر فضلای معاصر دنبال کرد و مقدمات عربی و اصول کامل ادبیات فارسی را در مدرسه ی نواب در خدمت اساتید آن فن تکمیل نمود و همچنین بعد از درگذشت پدر به فرمان مظفرالدین شاه لقب ملک الشعرایی پدر به پسر واگذار گردید.
بهار تخلص خود را از بهار شیروانی دارد. این شخص از سخنوران بنام عهد ناصرالدین شاه است که در مشهد به دوست خود صبوری، پدر بهار، وارد شد و در خانه وی درگذشت.
بهار از سنین کودکی و در زمان حیات پدر قریحه ی ادبی خود را گاهگاهی بروز می داد و ذوق فطری و خدادادی خویش ضمن گفتار و کردار کودکانه ی خویش آشکار می ساخت و از هفت سالگی به سرودن شعر آغاز کرد پس از آنکه صاحب شغل دولتی و منصب ملک الشعرایی شد، به تکمیل زبان عربی پرداخت و از راه مطالعه کتب و مجلات مصری بر اطلاعات خود افزود و با دنیای نو آشنایی یافت.
در خلال یادداشت های او می خوانیم هنگامیکه در سن ده سالگی با پدر و مادر به سفر کربلا رفته بودند شب هنگام در بیستون عقرب جراری در بساط آنها راه یافته و به ضرب کفش و لگد کشته می شود، بهار ده ساله این بیت را بدان مناسبت می سازد و برای پدر می خواند :
به بیستون چو رسیدم یک عقربی دیدم اگر غلط نکنم از لیفند فرهاد است
پدر بارها در محافل دوستان خود این شعر فرزند را به رسم استهزاء می خواند و می خندیدند.
در سنین سیزده و چهارده سالگی نیز اشعاری از او در دست است که غالبأ اشعار اساتید را تضمین می کرده است، از آن جمله :
دلبــــــرا ره بنمــــا تا بعلامــت بروم از سـر کـوی تو با شــــور قیامـت بروم
ور نه زین ره بخدا گر بندامت بروم تو مپـــندار کزین در بمـــلامــت بروم
دلم اینجاست بده تا بسلامت بروم
مقاله درباره استاد دکتر ده پناه