دانلود با لینک مستقیم و پر سرعت .
لینک پرداخت و دانلود *پایین مطلب*
فرمت فایل:Word (قابل ویرایش و آماده پرینت)
تعداد صفحه: 5
میگوی آب شیرین
زیست شناسی و تاریخچه زندگی میگوی آب شیرین:
تولید اقتصادی میگوی مالزیایی در ایالات متحده بطور دوره ای با هدف تحقیقاتی و کسب و کار تجارتی انجام می گیرد. اگرچه سایر گونه های Macrobrachium بومی ایالات متحده جنوبی هستند، امّا به سایزی که مناسب بازارماهی های خوراکی باشد نمی رسند و بنابر این از ارزش پایینی برخوردار هستند؛ مگر برای استفاده بعنوان طعمه.
تکنیک اولیه تولید Macrobrachium rosenbergii در سال 1950 در مالزی شکل گرفت و در هاوایی و اسرائیل در طی سه دهه گذشته توسعه یافت.
در دهه 1970 و اوایل دهه 1980 ایالات های کارولینای جنوبی، فلوریدا، تگزاس و لوییزینا تحقیقات اولیه را در مورد تکنیک های تولید، بازاریابی، عمل آوری و شیوه های تفریخ این جانور انجام دادند. در 1984 دانشگاه ایالت می سی سی پی برنامه تحقیقاتی وسیعی را برای توسعه و اعمال مدیریت پیشرفته آغاز کرد که نهایتاً موجب ایجاد تکنیک های تولید تجاری میگوهای آب شیرین گردید.
قبل از 1989بنظر می رسید که پرورش میگوهای آب شیرین در ایالات متحده جنوبی اگرچه از لحاظ بیولوژیکی امکان پذیر است امّا از لحاظ اقتصادی باورکردنی نیست. با این وجود طی 6 سال گذشته (1990-1996) اَعمال مدیریتی جدید بطور چشمگیری پتانسیل موفقیت پرورش اقتصادی میگو در ایالات جنوبی را افزایش داد.
تحقیقات مکمل بوسیله پروژه های آزمایشی با زحمت فراوانی انجام شد که این پروژه ها طوری طراحی شده بودند که روش های پرورش در مقیاس بزرگ و شرایط تجاری را توسعه دهند.میگوهای آب شیرین همچون تمام سختپوستان یک اسکلت خارجی سخت یا صدف دارند که برای انجام عمل رشد لازم است این پوسته بطور منظم عوض شود. مراحل درآوردن این صدف Molting یا پوست اندازی نام دارد و افزایش وزن و طول بلافاصله بعد از هر پوست اندازی انجام می شود. بخاطر این پوست اندازی های دوره ای، رشد بطور یکسره و بی وقفه انجام نمی شود بلکه به میزان مشخصی افزایش رشد داریم.
زادآوری:
ماده ها عموماً قبل از 6 ماهگی به بلوغ می رسند. جفتگیری تنها زمانی می تواند انجام شود که نرها پوسته سخت و ماده ها پوسته نرم داشته باشند و ماده ها پیش از جفتگیری پوست اندازی می کنند. نرها اسپرم را در یک توده ژلاتینی قرار داده و در زیر بدن ماده ها، بین پنجمین جفت پاهای حرکتی قرار می دهند. چند ساعت پس از جفتگیری تخمگذاری انجام می شود و تخم ها بوسیله اسپرم درون توده ژلاتینی که در خارج بدن ماده قرار دارد بارور می شوند.
سپس میگوی ماده تخم های لقاح یافته را به قسمت پایینی ناحیه شکمی(دمی) انتقال می دهد که Broodchamber یا محفظه تخمی نام دارد وتخم ها در آن بوسیله حرکت ضمائم شنای شکمی یا Pleopod ها تمیز و هوادهی می شوند و تا زمان تفریخ به ناحیه شکمی متصل می مانند.
تعداد تخم های تولید شده در هر تخمریزی مستقیماً متناسب با اندازه ماده است. تا زمانیکه حرارت آب متجاوز از cº16 باشد هر ماده چندین بار در سال می تواند تخمریزی کند.
ماده هایی که تخم ها را حمل می کنند را «ماده های دانه دار» می گویند. رنگ زرد روشن تا نارنجی روشن تخم های تازه گذاشته شده تدریجاً تبدیل به نارنجی و سپس قهوه ای وسرانجام 2 تا 3 روز قبل از تفریخ تبدیل به خاکستری می شود. در حرارت cº29، تخم ها تقریباً 20 تا 21 روز بعد از تخم گذاری تفریخ می شوند. میگوهای آب شیرین تازه هچ شده وارد مرحله لاروی رشد و دگردیسی می شوند.
لارو:
بعد از تفریخ، لاروها رها می شوند و در ابتدا بصورت عمودی شنا می کنند.لاروها تقریباً بیش از 48 ساعت نمی توانند در آب شیرین زنده بمانند وبنابر این در آب لب شور با شوری 9 تا 19 گرم در لیتر بهترین بقا را دارند. وقتی که لاروها رشد می کنند تغذیه آن ها بوسیله دیدن و بصورت تهاجمی می باشد و تقریباً بطور پیوسته غذا می خورند و در ابتدا از زئوپلانکتون های کوچک، کرم ها و مراحل لاروی دیگر بی مهرگان آبزی تغذیه می کنند.
لاروها 11 بار پوست اندازی می کنند که هرکدام معرف یک مرحله متفاوت از دگردیسی می باشد. در طی آخرین پوست اندازی لارو تبدیل به پست لارو می شود. تبدیل لاروهای تازه هچ شده به پست لارو نیاز به 15 تا 40 روز زمان دارد که این زمان بسته به کمیت و کیفیت غذا، درجه حرارت و سایر خصوصیات کیفی آب متفاوت می باشد. بهترین درجه حرارت برای رشد حدود cº31- 28 است.
پست لارو:
بعد از دگردیسی تا مرحله پست لارو، میگوها شبیه میگوهای بزرگسال ام در اندازه مینیاتوری هستند و mm10- 7 طول و mg9- 6 وزن دراند. میگوها از نظر رفتاری از حالت معلق در ستون آب تبدیل به موجودات مقیم بستر می شوند که روی بستر به آهستگس شنا می کنند ودر هنگام شنا شبیه بزرگسال ها قسمت عقبی آن ها بالاتر و سر به طرف جلو قرار می گیرد.
پست لاروها محدوده ای از شوری را تحمل می کنند و می توانند در حین انتقال به آب شیرین مهاجرت نمایند. پست لارو ها علاوه بر غذاهایی که در زمان لاروی می خورند می توانند قسمت های بزرگتر حیوانات و مواد گیاهی را نیز هضم نمایند. یک رژیم غذایی شامل لارو حشرات و حشره بالغ، جلبک ها، نرمتنان، کرم ها، ماهی ها و مدفوع ماهی ها و مدفوع سایر حیوانات برای پست لاروها قابل استفاده است. در تراکم های بالا یا در شرایط محدودیت مواد غذایی میگوها همنوع خواری نیز می کنند.پست لاروها نیمه شفاف هستند وممکن است سرشان نارنجی روشن تا صورتی باشدو زمانیکه وارد مرحله جوانی شوندکم کم به رنگ آبی تا قهوه ای مربوط به مرحله بزرگسالی در می آیند. پست لاروهمان مرحله جوانی است اما بخاطر استفاده متداول، اصطلاح جوانی برای مرحله بین پست لاروی تا بزرگسالی استفاده می شود؛ با این وجود تعریف استانداردی برای مرحله جوانی وجود ندارد.
بزرگسالی:
میگوهای بزرگسال معمولاًیک رنگ مشخص سبز تا آبی دارند؛ اگرچه بعضی اوقات ممکن است به رنگ قهوه ای نیز دیده شوند. رنگ معمولاً متأثر از کیفیت و نوع رژیم غذایی مصرفی است. نرها از ماده ها بزرگترند و جنسیت آن ها براحتی قابل تشخیص است. دومین پاهای حرکتی یا انبرک ها و نیز ناحیه سر نرها بزرگتر از ماده ها است. پایه پنجمین جفت پا یا آخرین پاهای حرکتی(Periopod) در نرها بطرف داخل گسترده شده است و بشکل یک لبه تاشو آزاد یا حباب در می آید که قسمت باز Gonopore که اسپرم از آن رها می شود را می پوشاند. پاهای حرکتی نرها بصورت بسته و در یک خط موازی نزدیک هم قرار گرفته است و بین آن ها فضای باز کوچکی وجود دارد که به تشخیص نرهای نابالغ از ماده ها کمک می کند. یک فضای عریض بین آخرین جفت پاهای حرکتی ماده ها وجود دارد و همچنین ماده ها یک اندام تناسلی باز در پایه سومین جفت پاهای حرکتی دارند.
براساس خصوصیات خارجی، سه نوع میگوی آب شیرین نر تشخیص داده شده است:
نر انبرک آبی(BC) به راحتی بوسیله انبرک های بلند و آبی و خاردار قابل تشخیص است. دو رده دیگر از نرهای غیر انبرک آبی وجود دارند که شامل نر انبرک نارنجی(OC) و نر بشدّت انبرک نارنجی(SOC) می باشند. ترتیب تغییر شکل نرها از OC به SOC و سپس BC می باشد. نرهای انبرک نارنجی کوچکتر از 10 گرم به آهستگی رشد می کنند امّا از نظر تولید مثلی رسیده تر از نرهای انبرک نارنجی بزرگتر از 10 گرم هستند. نرهای انبرک آبی و اغلب نرهای انبرک نارنجی کوچک از لحاظ تولید مثلی فعالترند و در جفتگیری موفق تر می باشند.
نر انبرک آبی در جفتگیری موفق تر است و یک قلمروی مرتبط با ماده های آماده جفتگیری ایجاد می کند و از آن ها در مراحل حساس قبل و بعد از پوست اندازی محافظت می کند. نرهای انبرک نارنجی سرانجام رشد می کنند و تبدیل به نرهای بشدّت انبرک نارنجی و درنهایت نرهای انبرک آبی می شوند. نرهای انبرک آبی درمعرض یک دوره نسبتاً طولانی بدون پوست اندازی قرار می گیرند. نرهای انبرک آبی پس از پیر شدن قابلیت تولیدمثل خود را از دست می دهند و سرانجام یا می میرند و یا پوست اندازی کرده و وارد مرحله رشدی می شوند و بعداً قابلیت تولید مثلی خود را دوباره باز می یابند و تبدیل به نر انبرک آبی می شوند.
این فقط قسمتی از متن مقاله است . جهت دریافت کل متن مقاله ، لطفا آن را خریداری نمایید
