لینک دانلود و خرید پایین توضیحات
فرمت فایل word و قابل ویرایش و پرینت
تعداد صفحات: 25
نویسنده محترم لطفا موارد زیر در اسرع وقت اصلاح شود:
مقاله عنوان مکرری داشته باشد (running title).
اسامی نویسندگان به طور دقیق به زبان انگلیسی نیز آورده شده باشد.
مشخصات دقیق علمی (affiliation) همه نویسندگان طبق الگو* موجود باشد:* الگو در فارسی: درجه علمی، گروه، دانشکده، دانشگاه، شهر، کشور.
* الگو در انگلیسی: Academic Degree, Department, Institute, City, Country
Example: MD, Associate Professor, Department of Radiology, School of Medicine, Isfahan University of Medical Sciences, Isfahan, Iran.
عنوان مقاله را به انگلیسی نیز وارد نمایید.
چکیده و کلمات کلیدی را به فارسی و انگلیسی و با تشابه کامل دو قسمت به هم وارد نمایید.
سر عنوان‌های موجود در چکیده و متن مقاله با قالب مجله مطابقت داشته باشد، برای مثال: چکیده، مقدمه، روشها، یافتهها و ...
جداول 1 و 2 در مقاله نیستند.
به رفرنسها در متن اشاره ای نشده است.(به صورت صعودی و در پرانتز نوشته شوند)
شماره پایان نامه یا شماره طرحی که مقاله حاصل آن است و در مورد کارآزمایی های بالینی شماره IRCT ذکر شده باشد.
عفونت با ویروس هپاتیت B
فاکتورهای ویروسی، اپیدمیولوژیک و پیشینه طبیعی
ویروس هپاتیت B از راههای جلدی، جنسی و مادر به جنین در هنگام زایمان قابل انتقال است. در ایالات متحده آمریکا 25/1 میلیون نفر و در جهان 400-350 میلیون نفر آلوده به این ویروس هستند. عفونت با ویروس هپاتیت B عامل مرگ 5500-4000 نفر در سال در ایالات متحده آمریکا و عامل مرگ 1 میلیون نفر در جهان به علت سیروز، نارسائی کبدی و کارسینومای کبدی می باشد. پروتئین های ویروسی با اهمیت از منظر بالینی شامل پروتئین پوششی، آنتی ژن سطحی هپاتیت (HBsAg) B، پروتئین ساختاری نوکلئوکپسیدی هسته ای (HBcAg)، آنتی ژن (HBeAg) e که یک پروتئین نوکلئوکپسیدی محلول می باشد و نشانه تکثیر ویروسی فعال بوده و همراه با سطوح سرمی HBV DNA یک صد هزار تا یک میلیون واحد بین المللی/ میلی لیتر یا بیشتر است. آنتی ژن سطحی هپاتیت B شناسگر عفونت با ویروس هپاتیت B می باشد و آنتی بادی بر علیه آنتی ژن سطحی دلالت بر بهبودی است. ویروس هپاتیت B استراتژی تکثیری شبیه به رتروویروس ها داشته (نسخه برداری معکوس از RNA به DNA) و ریشه کنی عفونت ویروس هپاتیت B به خاطر DNA با دوام، مدور بسته و کووالنسی (cccDNA) که در هسته هپاتوسیت ها استقرار یافته مشکل می باشد. HBV DNA در ژنوم میزبان جا می گیرد (تصویر 1).
پیشرفت از عفونت حاد به مزمن تحت تأثیر سن بیمار در زمان اکتساب ویروس و همچنین دوگانگی در بیان عفونت با ویروس هپاتیت B در مناطق با شیوع بالا (کشورهای آسیائی) و شیوع پائین (کشورهای غربی) می باشد در خاور دور، که عفونت بیشتر در زمان زایمان منتقل می گردد، سیستم ایمنی فرد نمی تواند تفاوتی بین ویروس و میزبان بگذارد و سطح بالائی از تحمل ایمنولوژیک را به دنبال دارد. پاسخ های ایمنی سلولی به پروتئین های ویروس هپاتیت B متصل به غشاء هپاتوسیت ها که همراه با بروز التهاب و هپاتیت حاد است اتفاق نمی افتد. این عفونت مزمن معمولاً در تمام عمر در 90 درصد موارد اتفاق می افتد. برعکس، در کشورهای غربی اکثر عفونت های حاد با ویروس در سن بلوغ از راه های جنسی، تزریق مواد مخدر و از راه تماس های شغلی اتفاق می افتد. در یک فرد بزرگسال بدون نقص سیستم ایمنی، پاسخ ایمنی سلولی قوی به پروتئین های ویروس هپاتیت B ارائه شده توسط هپاتوسیت ها منجر به هپاتیت حاد آشکار می گردد. تحمل ایمنولوژیک به ویروس هپاتیت B برقرار شده در هنگام زایمان، اساسی و در طول تمام عمر بوده ولی کامل نمی باشد. آسیب مختصر کبدی که گاها اتفاق می افتد می تواند خطر مرگ 40 درصدی به علت بیماری کبدی را در بین مردان بدنبال داشته باشد. این خطر در بین زنان کمتر است. یک فاز تحمل ایمنی در دهه های اول زندگی، با صدمات کبدی قابل اغماض مرتبط با تکثیر بالای ویروس هپاتیت B وجود دارد. مطر ح کردن فازها ی مختلف برای هپاتیتB انعکاسی از تحمل ایمنولوژیک بالا در اوائل بیماری و تحمل کمتر در گذشت زمان و عفونت مزمن با ویروس هپاتیت B می باشد. یک چنین دسته بندی، به هر حال، نشانه وجود قابل توجه صدمه کبدی و فیبروز در زمان تحمل ایمنی در بعضی از بیماران یا وجود سکون التهاب و نکروز در زمان فاز پاکسازی – ایمنی (Immune-clearance) می باشد. وجود HBeAg باعث شناسائی دو دسته دیگر از عفونت با ویروس هپاتیت B می گردد.
الف: عفونت با ویروس هپاتیت مزمن B و HBeAg مثبت، که همراه تکثیر بالای ویروس و تبدیل سرمی خود بخودی از HBeAg مثبت به آنتی بادی مثبت (Anti HBe) که منطبق با کاهش تکثیر در ویروس هپاتیت B و بهبودی بالینی می باشد.
ب: عفونت با ویروس هپاتیت مزمنB با HBeAg منفی، که در آن موتاسیون ژن پره کور (precore) و ژن کور پیشرونده (core- promoter) مانع یا باعث کاهش سنتز HbeAg می شود.
ج: بیماران با هپاتیت مزمن B و HBeAg منفی، که در آن تمایل به پیدایش صدمات کبدی پیشرونده، فعالیت Alanine aminotransferase(ALT) نوسان دار و سطوح پائین HBV DNA در مقایسه با بیماران با عفونت ویروس هپاتیت B و HBeAg مثبت وجود دارد. این گروه حتی با درمان اینترفرون قادر به ایجاد Anti HbeAg نمی باشند.
هشت ژنوتیپ از ویروس هپاتیت B با تظاهرات بالینی گوناگون شناسائی شده است. بیماران با ژنوتیپ A تحت درمان با اینترفرون احتمال تبدیل سرمی بیشتری را دارند. احتمال تبدیل سرمی به همراه سیرآهسته پیشرفت بالینی در بیماران با ژنوتیپ B نسبت به بیماران با ژنوتیپ C بیشتر است. این تقسیم بندی در چگونگی درمان موثر نمی باشد.
پیشرفت بیماری کبدی ناشی از عفونت باHBV به علت تکثیر فعال ویروس می باشد که نشانه آن حضور 10000 – 1000 واحد HBV DNA در هر میلی لیتر سرم می باشد. افراد با سطح سرمی HBV DNA کمتر از 1000 واحد در میلی لیتر سرم و سطح نرمال ALT به عنوان ناقل غیر فعال با احتمال کم پیشرفت بالینی شناخته می شوند. این گروه ندرتا بطور خود بخودی یا در اثر کاهش ایمنی دچار فعالیت مجدد بیماری می شوند. عفونت اکتسابی در هنگام تولد منجر به تکثیر با لای ویروس بدون آسیب کبدی در دهه های اول زندگی می گردد. در نهایت خطر پیشرفت بیماری به سمت سیروز کبدی و کارسینوم هپاتو سلولار به سطح HBV DNA بستگی دارد.
هدف های درمان ضد ویروسی
از آنجائیکه نتایج بهبود بالینی و بافت شناسی به علت کاهش در روند تکثیر ویروس هپاتیت B می باشد، انتظار می رود مداخلات کاهش دهنده تکثیر ویروسی، باعث محدود شدن پیشرفت بیماری کبدی و بهبود سیر طبیعی عفونت ویروس هپاتیت B میگردند. به هرحال، نتایج جدی عفونت با ویروس هپاتیت B در عرض چند دهه اتفاق می افتد، لذا درمان های بالینی در محدوده 2-1 سال و ندرتاً تا 5 سال می باشند. توقف درمان با استفاده از یافته های آزمایشگاهی زیر امکان پذیر است. این یافته ها شامل:
1 - سرولوژیک (مانند از بین رفتن HbeAg یا تبدیل سرولوژیک که معمولاً نشان دهنده گذر به حالت ناقل غیر فعال ویروس هپاتیت B و به ندرت نشانگر بهبود سرولوژیک می باشد).
2 -ویروس شناسی (مانند کاهش یک log10 در HBV DNA و یا سطح غیر قابل کشف آن
[
3 – بیوشیمیائی( مانند طبیعی شدن میزان ALT).
4 - بافت شناسی(مانند بهبود در درجه (grade) نکروز و التهاب و مرحله (stage) فیبروز.
یک دوره درمانی ضد ویروسی ممکن است منجر پاسخ هائی گردد که پس از قطع درمان پایدار بماند، اصولاً ادامه درمان تا حصول به پاسخ های درمانی باید ادامه یابد.
داروهای ضد ویروسی
دارو های متعددی در ایالات متحده آمریکا اجازه مصرف در درمان عفونت با ویروس هپاتیت B را دارند. اینترفرون آلفا، پگ اینترفرون آلفا 2a، لامیودین (Lamivudine)، آدفوویر(Adefovir)، انتاکاویر(Entecavir)، تلبی ودین(Telbivudine) و تنوفوویر(Tenofovir) (جدول 2و1). استفاده از اینتروفرون، که نیاز به تزریق روزانه یا سه بار در هفته را دارد امروزه توسط پگ اینترفرون طولانی اثر که نیاز به یک تزریق در هفته دارد جایگزین شده است. درمان یکساله معمولاً منجر به کاهش سطوح سرمی HBV DNA به میزان (3.5-6.9log 10) می گردد، یعنی میزانی از سطح سرمی HBV DNA که توسط روش مولکولی Polymerase chain reaction(PCR) در 95-13 درصد بیماران قابل کشف نمی باشد. طبیعی شدن سطح آلانین آمینوترانسفراز در 74-38 درصد از بیماران و تبدیل سرولوژیک در 27-12 درصد از بیماران مشاهده می شود. در بین داروهای خوراکی، که از نظر مقاومت متفاوتند، آنالوگ های نوکلئوتیدی مانند آدفوویر و تنوفوویر دارای مقاومت متقاطع با لامیودین، تلبی ودین یا انتکاویر نمی باشند. مقاومت به آدفوویر در طول سال اول درمان قابل اغماض بوده اما در پایان سال چهارم به حدود 30 درصد می رسد. آدفوویر در موارد مقاومت عفونت ویروس هپاتیت B به لامیودین بسیار موثر است. علت محدود شدن مصرف آدفوویر در بین داروهای در دسترس، قدرت پائین، اثرکند در سرکوب سطوح HBV DNA ، احتمال کمتر در تبدیل سرولوژیک HbeAg و احتمال بروز عدم پاسخ اولیه (primary nonrespone)(شکست در کاهش 2log10 در 50-20 درصد از بیماران) می باشد. درمان ترکیبی با داروهای خوراکی برای 12-6 ماه یا بیشتر بعد از تبدیل سرمی باعث دستیابی به پاسخ پایدار درتقریبا 80 درصد از بیمارن HBeAg مثبت می گردد. در هر صورت تعدادی از بیماران HbeAg منفی معمولا یک عود پس از درمان را دارند. از آنجائیکه پاسخ همیشه پایدار نمی باشد، پیگیری دقیق پس از درمان جهت شناسائی عود، جهت برقرار کردن درمان جدید لازم است. بنابراین، تقریبا تمامی بیماران
تحقیق درباره عفونت با ویروس هپاتیت B
